Het joodsche lied

[p. 183]

Verstrooiing

[p. 185]

Verstrooiing

Wij waren herders. En wij werden slaven
Van een trotsch Koning in het wreede Egypte.
Pyramiden bouwden wij, sfinxen, krypten
Doodensteden met hijgend, hongrend draven.

Maar toen: met Tien Wondren togen wij uit,
God lei de zee voor onze voeten droog.
En dreef 't snel water der Jordaan omhoog.
Een land vol melk en honing werd ons buit.

Voor veldslaven hadden wij honderd volken.
In steden en dorpen woonden wij rijk.
Rustig heerschend. Ons aantal was gelijk
Aan 't zand der zee en 't water van de wolken.

[p. 186]

 

Maar met de weelde kwam het ijdel dwalen

 

Langs wegen, die Mozes niet heeft gekend.

 

Gods Gezicht donkerde, toornend gewend

 

Liet hij stormen van doodend onheil dalen.

 

 

 

Honger en pest, die de strijdbare mannen

 

Snel overweldigden met helle pijnen.

 

Uit het Westen rezen legers Romeinen,

 

Het land werd verwoest en het volk verbannen.

 

 

 

Wij werden slaven. Niet van een trotsch Koning,

 

Maar van honderd volken minder dan wij.

 

Door Leven zwervend als een woestenij

 

Zoo wreed, zonder land, zonder rust en woning.

 

 

 

Zullen wij keeren? Vriend, wat is 't verlangen,

 

Naar 't Vaderland, dat ik in uw hart weet,

 

In mijn hart voel, geen enklen dag vergeet,

 

Dat onbedwingbaar zingt in mijne zangen?

 

 

[p. 187]

 

Zullen wij keeren? Worden wij landbouwers

 

Op 't eigen veld, van dit wreed zwerven vrij?

 

Slaafsheid draagt zwaar. Maar altijd blijven wij

 

Op nieuwe Toekomst de vaste vertrouwers.