Het joodsche lied

(1915)–Jacob Israël de Haan– rechtenstatus



[pagina 189]

Demonen
[pagina 191]
Demonen I De drie Ketofiem Er zijn drie Ketofiem: in vroegen morgen Dwaalt er één om, die in het versche brood Zijn schaamtelooze boosheid houdt verborgen. Eet niet, want het geeft smartelijken dood, Door jaren sleept ge eene verdorrende ellende, Die weekt uw beenderen, uw wil verslapt, Lusten besluipen uw hart, onbekende, Nooit overwonnen, zinneloos, doortrapt. Hoor, met het rijzen van iederen dag, Schatert van Ketef de spottende lach. Behoed uw heil, breek uw versch ochtendbrood Wakend en biddend, doop het in uw zout Dat gij den Ketef van uw wegen houdt, En niet verloren valt in donkren dood.
[pagina 192]
Er is een Ketef, die begeerig dwaalt. Zomermiddag, wanneer de zon wit straalt, De hemel grondloos blauwt, nog schooner zomer Droomt gij met verrukte blikken, geen licht, Geene schaduw verschuift langs het gezicht Der hooge hemelen, zoeter en loomer Luwt de lucht van boomgeur en bloemengeuren. Zie: rozen, wijntulpen, papavers kleuren... Behoedt uw heil: de duistre Ketef dwarrelt In 't schoonste zomeruur, een ossenhoren Is zijn gestalte, die sidderend scharrelt, Om de punt in uw schuldloos hart te boren. O, hart mijn hart, de gouden amulet, Gods letter, moge uw zwakheid wel behoeden, Dat gij veilig blijft voor de wreede woede Van dien Ketef en uw eeuwig heil redt. Maar van verdervende Ketofiem drie Is schandaligst de Ketef-Merierie. Een bloote man, gelijk vurige vacht Groeit van zijn lijf eene waaiende dracht
[pagina 193]
Van roode haren, waartusschen fel bloeien Honderden oogen, hunne blikken gloeien Door 't licht des daags en het duister van nacht. Ieder oog heeft zijne ziekte, die treft, Wanneer de Ketef tot eeuwige smart Door uw schoon bekoord, naar u zijn blik heft. En in de diepte van zijn moordend hart Heeft hij één oog, de pupil is nachtzwart, En daaromheen niet wit, maar bloedend rood. Wie hij daarmede aanziet valt gillend dood, Eeuwig verloren in gretige macht, Die geene kracht verbreekt, geen smeekbede verzacht.

[pagina 194]
II Het Behouden Heil De Ketef-Jochoed-Tsohorrojiem ging Ga naar voetnoot1 Op wreede, teedre roof uit, toen scheemring Met bevende wieken zich ophief en De loome zon moew kwam opgestegen Hij was van nachtvreugd vermoeid, zacht en keurig Traden zijn voeten, in den rug gebogen Zeer weinig en met moew geloken oogen Liep hij droomig, zijn wangen mat-kleurig Even verwelkend als twee bloemen treurig. Op zijn bloeienden weg ontmoette hij, Elia, die ten goede gedacht zij, De Profeet, die hem berispende vroeg:
[pagina 195]
‘Waarheen, verdorven Duivel, die verderft Iedren vriend in wiens oog het uwe loech Dat hij geen vredig werk, geen rust verwerft, Dat zijn ziel eeuwig in het duister sterft - Heeft uw hart van 't verderven nooit genoeg?’ De Ketef antwoordde, keurig, beleefd: ‘Mijn ziel verlangt nooit zóó naar troeble lust Dan wanneer zij verzadigd en vermoeid Van vreugden afkeer heeft en toch niet rust Vóór nieuwe vreugd hare vlerken verschroeit. Naar Jangakauf Jisroijl den Leviet Ga ik dezen morgen, die zóó schoon bloeit, Als ik nooit dag bloeien zag, maar hij ziet In zijnen droom nog schooner morgen dagen, Zijn rozenmond glimlacht tegen zijn ziel Waar schooner licht dan aardsch licht binnenviel. Die slanke hand, ziet, om zijn hals geslagen Bloeit als een meibloem in den warmen morgen, Wat is hij schoon, hij wordt schooner, verderven Zal ik hem met ziekten en teere zorgen, Zoodat zijn ziel, die toch nimmer kan sterven, Eeuwig zal bloeien in 't schoon-scheemrend rijk Buiten Gods licht, voor Ketofiem de wijk,
[pagina 196]
In zoele schaduw voor mijn vreugd verborgen’. Maar Elia, hij worde altijd gedacht Ten goede, sloeg den Ketef in de macht Van zijn vervloeking: ‘Neen, gij zult niet reiken Naar dien bloeienden jongen, in den naam Van God, hoeder van 't heilig Israël Die rivieren terugdrijft naar hun wel, Voor wiens wil schuimstormende zeeën wijken, Die volken verstrooit en drijft volken saam, Sla 'k u Ketef, vervloekend in een ban Die de kracht van uw lust niet breken kan. Waar gij mijn naam zult hooren of zult lezen Zult gij vluchten, gelijk in stormend vreezen Vogel voor wind vlucht en mijn naam zal wezen Tegen drift van uw lust, pijlsnel en wild, Harten behoedend als een gouden schild.’ Elia, Elia geloofd zij hij, Die hield mij van den Morgenkétef vrij. Op mijn hart draag ik dit verhaal beschreven, Bedreiging en redding, met zilvren letters
[pagina 197]
Op roode zijde in een geldbeurs geweven Van gouden draden, niet één goudschat baat, Maar wel Elia's naam tegen het kwaad Van Ketofiem en uitgeworpen ketters: In zoele zomernacht legde mij bloot Een van de Ketofiem op vreugden ras; Hij vond mijn amulet verbaasd, hij las Den naam van Elia en weenend vlood En machteloos hij henen en ik lag Veilig wachtend het waken van den dag, Behouden door den profeet goed en groot. Behoedt uw heil, want menig Ketef dwaalt, En gij zijt schoon, o, Vriend, bid de profeten Dat uw hart niet Gods wet en recht vergete, En niet uw ziel in 't duister der Ketofiem daalt.	voetnoot1 Dit is de Ketef van de vroege morgen.

Vorige Volgende

Demonen

Demonen

I

II