Piksjitten op Snyp

Haadstik 24
Sjantaazje op 'e kul

De merken fleane oer it skerm, mar De Grutsk stiet wer foar de rjochtbank. De rjochter wol witte oft dy sinnebril echt nedich is, want each yn each is wol sa iepen. En tosk op tosk, tinkt De Grutsk.

Syn adfokaat beweart dat it syn klant op 'e eagen slein is, en dat tefolle ljocht it tinkproses negatyf beynfloedet. De pearske adfokate fan de tsjinpartij, syn eks, hunet, dat it presys oanjout ta hokker frjemde meneuvels hàr tsjinpartij by steat is.

Syn eigen adfokaat protestearret, omdat er de opmerking suggestyf fynt. Immen mei falske tosken hoecht dochs yn de rjochtseal syn gebit ek net út de mûle te nimmen. De rjochter knikt, hy is oertsjûge. De Grutsk glimket. Hy konstatearret dat in keunstgebit no gelyk stiet mei in sinnebril. Sokke lytse oerwinninkjes soargje derfoar dat er de bek yn beide hannen hâldt en him net op de rûchskerne fan de iensidige

[p. 96]

rjochtspraak smite lit. Pearske dong, hy kin it sa njonkelytsen wol skite. En út en troch docht er it ek.

Ien fan de leden fan de rjochtbank wol dan witte oft de fertochte - dat is De Grutsk dus - it iens is mei de stelling fan de tsjinpartij, dat it seksuele libben en de erotyk yn dit houlik-op-springen goed ta tige goed wiene, en dat it dêrom dochs wol opmerklik neamd wurde kin dat de fertochte frij baan, sterker, eins gjin sint betelje wol oan de tsjinpartij dy't njonken de materiële achterútgong ek noch it immateriële ferlies fan in lokkich sekslibben ferwurkje moat. Allinne dat al moat neffens de pearske adfokate fan de tsjinpartij rom betelle wurde. Neuken kostet jild, en lokkich neuken kostet yn dizze maatskippij noch folle mear.

De Grutsk snúft. De rjochter teart de wynbrauwen omheech en sjocht freegjend. De Roomske adfokaat fan De Grutsk knikt gerêststellend yn syn rjochting. Mei oare wurden, bliuw kalm, ik waskje dizze kul fol âld sperma wol even skjin. En dat docht er, as hie er yn 't foar syn eks útprebearre op de skaafbank yn syn timmerwinkel.

Syn adfokaat leit út dat it fleislik libben fan syn klant, yn it ferline, as iendiminsjonaal omskreaun wurde kin. Men kin ek sizze dat it in metropiip mei ienrjochtingsferkear wie. Yn eardere tiden soe allinne dit al in reden west hawwe om de dielen fan it span yn tsjinoerstelde rjochting te stjoeren. Krekt dat net-libben tusken kul en kut is ien fan de beweechredenen om der in streek achter te setten. Men kin yn gemoede net ferwachtsje dat syn klant oant yn de ivichheid it gefoel hawwe sil, dat er syn kul allinne mar yn in stik fleis stekt, dêr't gjin inkelde reaksje op folget.

De tsjinpartij brûkt har geslachtsdiel, lit ús sizze it startpunt fan de wrâld, allinne mar as sjantaazjemiddel en slút de boel as der straft wurde moat. Se soe der goud mei fertsjinje kinne, want op feesten is se net te beroerd om mids tsientallen feestgongers in stikmannich bollen út te noegjen harren kul yn har liif te stekken. It sil sa njonkelytsen wol dúdlik wêze dat dit saneamde hillige ferbûn al lang ferbrutsen is. Syn adfokaat oerhandiget dan in pear bewizen fan manlju dy't op wat feesten harren kul tusken de skonken fan de eks jage hawwe.

De Grutsk knikt. Knikt nochris en sjocht yn gedachten dy kullen yn de reet fan syn eks ferdwinen, dy't oer de bekling fan in bank teard wie mei de kont omheech sa't deade hazzen oer de stekken hongen. By dy

[p. 97]

hazzen rûn it bloed ta de bek út, by syn eks streamde it sied har oer de lippen as skeaten dy manlju it yn ien kear dwers troch har liif streekrjocht nei har kop. Doe't se har neukten fleach him daalk de bolle fan De Hobbeldjo yn 't ûnthâld, en de konten fan de bargen dy't op 'e harsens by de slachter hongen. Dy kont mei dy twa iepensteande readpearske gatten, ja, De Grutsk soe it noait wer ferjitte. Op dy feesten waarden se beide brûkt, smard en folpompt.

De pearske adfokate fljocht nei foaren en jout yn in pear minuten in kursuske frouljushaat (of is it dochs manljushaat?). Se beskriuwt de wize hoe't fertochten as De Grutsk har soartgenoates as brûkbere ezelinnen nei de slachtbank fan de manlike peardrift liede. Se protestearret heftich tsjin de ynsinuaasjes fan de oare partij. Se neamt it in dûbel ferkrêftsjen. Se wol ekskuzes.

Mar de adfokaat fan De Grutsk seit dat hjir no blykber twa wierheden tsjinoerelkoar stean, en dat it net easke wurde kin om in demonstraasje te hâlden. Hy giet der alteast fanút, dat de tsjinpartij soks net op it each hat. Boppedat, hy riedt syn opponinte oan en lês de bewiisbrieven fan de klanten dy't op de feesten de kul slingerje lieten. Hy hat gjin ferlet fan dogmatyske téoryen, en út syn praktyk wit er dat der oan beide kanten, sawol dy fan de frou as fan de man, grutte serpinten libje. Represje fan manlju ferrint fakentiids fia de sjantaazje mei de kut. Hy is noch altiten ferbaasd, dat der net mear moarden pleegd wurde.

Dan tikket de rjochter op 'e tafel. De Grutsk skrikt. Op de televyzje slacht ien mei barstensgeweld op it houtsje fan de slajut. It fjoer spat troch de loft. As in orgasme, as de lytse dea sels. Hy rydbosket. Syn eks hie it fjoer noait spatten sjoen. Dêr wie se bang foar sei se. As ferlechje. Mar wat men net koe bestie dochs net as gefaar. Godferdomme. Dat sekreet. En dat moast no betelle wurde. Eins soene se allegearre in mes tusken de ribben ha moatte. Plattrochskood. Hy moast noadich wer oan it trenen op dy beam yn it park.