Piksjitten op Snyp

Haadstik 28
Fingers yn in wynglês

Der wurdt skille oan de doar. De Grutsk skrikt. Ferdomme, it is wier ek, jûn komt de earste. Hy rint nei de doar en kit in each foar it sjochgatsje. Wis en wrachtich, it is har. It bestelde frommes.

De Grutsk iepenet de doar, en sjocht it frommes lyk oan. Hy wachtet. It frommes jout him in hân en freget oft dit it goeie adres is. It nêst fan G. De Grutsk knikt en noadiget har yn 'e hûs. Wolken rûkersguod fleane him temjitte. De juf Annach brûkte allinne rûkersguod foar De

[p. 102]

Onsk. Mear net. Dit moat dus oars, want dit bringt him folslein op 'e doele. Mei dit rûkersguod yn syn noas slacht er aansens alle talen yn syn kop trochinoar, en sil se fêst tinke dat er folslein mesjogge is. It frommes moat earst mar ûnder de dûs. Dat kin noch wol yn it ritueel ynbrocht wurde, want eins is it wenst dat huorren de klanten earst ûnder de dûs stjoere dêr't se benammen de neils fan de teannen skjin meitsje moatte. En de kul fansels. Hjir wurde no ris de rollen omdraaid. Se sil it wol frjemd fine, mar hy kin har útlizze dat ek hy fan skjinne neils en hygjenyske kutten hâldt. Sokken hawwe meastens in soad besite. No sa. De Grutsk docht de doar richt.

It frommes stiet wifeljend yn de keamer. De Grutsk sjocht nei har stal en beslút dat er in goeie kar dien hat. Se liket net allinne op De juf Annach, se is De juf Annach. Hier, noas, mûle, lingte, breedte en eachopslach lykje sprekkend. Se sil ek sa likernôch in tritich, miskien fiifentritich wêze. As wie se har ta de bek útstapt.

It frommes rint troch de keamer en wibelet ôfgryslik mei de kont. Dat die De juf Annach net, mar dit sil wol by de beropsdeformaasje hearre. It frommes komt op him tarinnen en triuwt in tyt tsjin syn earm. De Grutsk begrypt út de literatuer dat elke hoer har eigen trúkjes hat. Hy wurdt der hyt noch kâld fan en seit dat se mar even sitten gean moat. Hy wol har útlizze hokker plannen er hat. It frommes ferdwynt hast helendal yn de âld learen stoel. Har knibbels steane op eachhichte. It is krekt oft har holle op har knibbels stiet, fêstpjukt op twa prachtige skonken lykas De juf Annach hie. Miskien binne se like sacht tinkt De Grutsk. Hawar, dat komt letter wol.

De Grutsk fertelt har yn it koart it ferhaal oer De juf Annach en freget har dêrnei oft se dy frou wêze kinnen hie. Oft se dy frou is, en oft se dy frou wêze wol. It frommes knikt. Se wit net goed wat se derfan tinke moat. It stiet op har gesicht te lêzen. Mar se is moai aardich wat wend sa njonkelytsen.

De Grutsk leit har út wat er wol, en freget har oft se by steat is en meitsje fan it ferline in no. De frou knikt wer, lûkt wat mei de mûle en freget him dan oft der dus net neukt wurde sil. De Grutsk ferklearret dat dit tiidwurd op allerhande wizen brûkt wurde kin en dat er dêr dus net op antwurdzje kin en wol. Dan seit er har dat se even in dûs nimme moat, want ek dat heart by de foarstelling. Se noadiget him út om har

[p. 103]

te beselskipjen, mar De Grutsk beweart dat er dêr krekt west hat. Hy teart syn jûnsjas iepen en toant har syn skjin en glinsterjend liif. It liket wol oft de frou wer wat hope krijt nei dit ekshibisjonisme fan de Grutsk, want se reest nei de dûs.

As se weromkomt freget De Grutsk it frommes op en del te rinnen yn de keamer. Hy sit no yn de platte stoel en fergeliket syn oantinzen fan eartiids mei it stal fan it frommes yn de keamer. It kloppet aardich. Dan wiist er nei de tafel dêr't de pannen, it ark, de wyn en de kearsen al in pear dagen wachtsje. Hy seit dat se as in kleanmakster op de tafel sitte moat. Lyk foar him oer op it oare ein. De frou laket. Se seit dat er har foar it lapke hâldt. Mar De Grutsk leit har út, dat sij doe, eartiids, grut wie en hy noch tige lyts. Dy ferhâldingen moatte fansels wer werombrocht wurde. As sij op de tafel sit wurdt hy nammeste lytser op de stoel oan de oare kant.

De frou knikt. Se wiist op de grutte skaal op it ein fan de tafel, en se freget oft se dêre yn sitte moat. De Grutsk seit ja en fertelt dat der in sacht hândoekje yn leit oer in lyts kessentsje. Se sil fêst gjin hurde kont krije. De frou laket op 'e nij. Se strykt oer har liif, oer har billen, oer har boarsten en oer har kont. Se wriuwt har nippels wat omheech en se seit dat se it eins wol spannend fynt. It is wer ris wat oars. De measten stekke de kul daalk yn it gat, en hupsakee, klear is De Dêk. Se hâldt wol fan wat nijs. Dan klimt se op de tafel en giet yn de grutte panne sitten. It past presys.

De Grutsk skinkt himsels in glês wyn yn en sjocht dan nei de frou. Se sit prachtich. Se hat de hannen op de knibbels en stoareaget rjocht foar har út as in yogy yn trâns. De Grutsk stekt in finger yn de wyn, en stekt him tusken syn lippen. Hy sobbet syn finger skjin. Dan sjocht er de frou oan. Har eagen moetsje elkoar. Se knikt nei him. Se freget oft it lekker is, en oft er sa in goed sicht op har hat.

De Grutsk befêstiget har fraach. Hy freget har om harsels even mei twa fingers te fingerjen, dan smakket de wyn noch de helte better, en boppedat wol er witte hoe't De juf Annach har stjerren yn de kaleidoskoop oprôp. Hoe't har liif trille, en hoe't har eagen nei binnen draaiden. Dat geheim hie se him ommers noait ferteld, ek noait sjen litten. Hy wie noch te lyts.

De Grutsk docht syn finger wer yn de wyn. De frou stekt twa fingers

[p. 104]

yn har mûle en makket se wiet. Dan prymt se dy twa streekrjocht tusken har skonken. Se docht de mûle iepen, en roeit mei har earm hin en wer. Se is in follearde profesjonal.

De Grutsk nimt it ferhaal yn syn hannen dat er al skreaun hat foar syn psyk. Hy begjint te lêzen. Stadich, dúdlik en sa lûd dat de frou it goed ferstean kin. Hy is benijd oft er mei it frommes yn inselde ritme fersile kin. De wurden kinne it liif stjoere, en it liif miskien de wurden. Miskien wol se letter noch mear ferhalen hearre. De Grutsk hat se yn soarten. Hy wachtet even en sjocht nei de frou. De juf Annach is werom. Hy fielt him even tige lokkich sa't er him soms by syn pakes fielde.