Haadstik 68
Sâltekul en sâlte hearring moatte net te lang op sterk wetter
As De Grutsk moarns wekker wurdt tinkt er dat er dy nacht titen krigen hat. Hy hat se al fleanen sjoen, mar hy hat net troch dat se as in pear gleiïge kwallen oan him fêstsitte. Hy strykt der oerhinne, en wurdt der hast geil fan. Jezuskristus, it moat net mâler.
It hat dochs al in kranksinnige nacht west. Earst dy twa huorren tagelyk - hy leit in wike achter op it skema - en dêrnei dy dreamen dy't elkoar opjeie. Alles grypt ynelkoar, sawol letterlik as figuerlik. Syn eks, syn soan dy't hast dea west hat, en in pear prachtige froulju dy't er kennen hat en no tegearre troch de loft oer him hinne sylden. Wjukjend mei de earmen, en spinfuotsjend mei de skonken. It hat in feest west.
De Grutsk giet sitten, en sjocht dat syn kul strakoerein stiet. Dy wol fansels de ferhalen hearre, en foaral dy dêr't er sels in fername rol yn spilet. Hy hat de hoed ôfsetten en gniist útnoadigjend. De Grutsk jout him in aaike en in lyts tikje. Hy trillet derfan en glinsteret fan langst. Ja, ja, jonge, dy ferhalen komme noch wol. Wês mar net benaud.
De Grutsk giet tsjin de muorre sitten en dûzelet fuort. Mei syn hân strykt er oer syn boarst, en ferdomd, it is wier. Hy fielt se noch út soarte. Hy is yn ien nacht feroare. Syn soan libbet, mar it soantsje fan Mallarmé gong dea. Alles liket wol trochinoar te rinnen.
De Grutsk skrikt wekker, rint nei de boekekast en skuort it boek mei it fers dat de dichter foar syn soan skreaun hat foar it ljocht. Hy hie it al nei foaren helle, opsocht en klearlein foar it gefal as itselde barre soe. Hy lêst it en de triennen rinne him samar út de eagen. Se falle oer syn nijberne titen en op syn nijsgjirrige kul. Dy begrypt der neat fan en jout him del. It is him te sâlt, en dêr hâldt er net fan. Hy docht syn mûtske oer syn earen. Sokke sâlte titen hat er noch net earder meimakke.
Auteursrechtelijk beschermd