Haadstik 71
It leech ferwulf hat in tsjerke nedich
Fannacht hie se wer yn syn geast omskarrele. Se waard in fantoom dat foar it ljocht kaam as de remmen trochsloegen en de wrâlden fan syn echte wêzen bleat kamen te lizzen, dêr't de ôffrede deistige wurklikheid fan rjochtbanken, belêstingfabriken, kantoaren yn de Regearingsstêd en de wurkkeamer fan De Psyk ferfongen waarden troch de grutte wrâld ûnder de oerflakte. It wiene eilannen fan stilte en foaral fan skientme. Dêrby fergelike is de eilânfideo mar in slop duplikaat. Mar it kin der mei troch, it hat der wol wat fan. De see, de dunen, de ymminske flakten, en de fûgels dy't dêre oer jins holle giselje. Mei út en troch in dúnpantsje dêr't it wetter fjoer spat en it gers en de heide begjinne te baarnen. Ek yn de nacht, foaral yn 't tsjuster.
De Grutsk hat lyk foar syn gesicht it each op de lege bargebongels tusken har skonken. It ferwulf fan in tsjerke dêr't de lûden tsien kear fermannichfâldige fan weromspatte ûntnimme him de begearte om ek mar ien sintimeter oer de drompel te gean. It is in keal wyt ferwulf. Se hawwe it skjin ferve. Mear net. Hy sjocht gjin inkelde muorreskildering. It is ferfeelsum leech. Sa skynt de holle romte achter har kut yn syn eagen. Der is gjin inkelde tekst fan in besiker of fan in fereale pearke yn de ferve skrast. It is wier Mariamaagdelik wyt. Der is ek gjin inkeld sankje hingjen bleaun. Miskien hat se wol noait songen. Nee, sjonge koe se net, har tuorke lei bedobbe yn de fetlagen fan in skraal ferline. Bloedeleas, eangstich foaral. As in net útkommen gânze-aai, geld en sûnder senuwen. De gerdyntsjes wapperje yn de wyn dy't troch it winige hûs sjit.
De Grutsk wol it ferwulf oanreitsje, mar de tagong lûkt út himsels
Auteursrechtelijk beschermd