Piksjitten op Snyp

Haadstik 72
Fleisknipe mei mes en foarke

De Grutsk set de fideo sachter. Allinne de bylden binne genôch om de ferhalen ta libben te bringen. Hy werkent de huzen, de strjitten en de fakânsjegreiden. Ek de kampearbuorkerijen dêr't er west hat doe't er noch fan nearne wist, en him sein waard hoe't er messen en foarken ôfdroegje moast.

Hy krige in kaam doe't ien him sei dat er it mes altiten mei de skerpe kant nei bûten droegje moast. Dy oare wie ferwûndere dat er dêr sa frjemd op reagearre. Fansels, it mes moast fier fan de fingers bliuwe. Stom dat syn mem him dat noait ferteld hie. It iten mei mes en foarke hie er dêr ek leard. De earste kear stuts er de foarke hast troch syn rjochterwang en tusken syn tosken, want hy wie wend en yt mei de rjochterhân. Om mei sa'n grutte foarke yn de lofterhân it gat fan de mûle te finen fûn er in heikerwei, in ferskriklike opjefte. De funksje fan it mes ûntgie him yn it begjin helendal. Hy tyspele der mar wat mei om. Letter seach er dat it eins in lytse snieskower wie. De snie feroare yn ierappels en de stikken iis yn lapkes fleis. De eilannen ferskeelden dei en nacht fan it âlde doarp.

Op in jûn sieten se te sjen nei twa alvetallen fuotballers. It kinne ek kuorkeballers west hawwe. De Bet gong tusken syn skonken sitten. Se wie in jier âlder, omdat se sitten bleaun wie. Har titen stutsen nei

[p. 252]

foaren. Mei't se lyts wie foel dat op. Doe't se ien kear siet kaam se net heger as syn kin. Se lei syn hannen om har boarsten, want se wie kâld sei se. Hy stoar tûzen eangsten, foaral doe't syn lytse man ek noch frjemde meneuvels makke. Hy wie der sljocht mei oan.

In dei letter siet De Bet tusken de knibbels fan De Jon. Dy knypte yn har om, seach er fan in ôfstân, en De Bet skattere as in seefûgel. De Grutsk wie bliid dat se net wer tusken syn knibbels sitten gongen wie. Eins fûn er De Djok folle aardiger, mar om dêr no daalk yn om te knipen fûn er ek wat oerdreaun. Mar miskien hearde it wol sa, en hie it te krijen mei bygelyks it ôfdroegjen fan messen en it iten mei foarken ynstee fan leppels.

Letter begreep De Grutsk dat se it sjoen hiene yn de bioskoop. Yn de films waard fakentiid ek omraak yn it fleis omknepen. Sa like it alteast yn it begjin, doe't er wolris nei in film gong en yn it donker alle hannelingen fergrutte op him takamen. Ek in film feroare yn in soarte fan eilân dêr't it doarp neat mei te krijen hie.

De Grutsk giet oan syn tafel sitten, siket syn pinne en in stik skjin papier. Hy skriuwt.