Piksjitten op Snyp

Haadstik 75
Yn de jister wurdt omraak molken

Presys om alve oere dy nacht steane se foar de doar. De reproduksjes fan De Nik en De Ry. De lêste begjint en ferweecht har daalk tsjin him oan. Se fertelt wat se allegearre yn de hûs en ûnder de skelk hat, ek op hokker terreinen se tige sterk is. De Ry die yn it ferline altiten itselde, syn kar hat dus goed west.

It hat elke kear wer wat komysks en ûnbeskamsums. Ek de ferfangster fan De Nik liket as twa drippen wetter op har foargongster jierren lyn. Se hat in brede folle kont, net te grut, en mei twa titen dêr't se hast net oerhinne sjen kin. Meastens hawwe froulju mei sokke gevels gjin kont, of alteast net folle, mar de útsûndering op de regel stiet ek no foar him. De Grutsk hat de salontafel mei boeken ferstevige, en hy leit út wat him yn de kop omspoeket. De froulju fine it prachtich. It is wer ris wat oars as altiten dat monnikewurk.

Nei in setsje stiet De Nik as Us Mem op har sokkel. De Grutsk wipt de holle noch wat omheech en leit har hier op har rêch. In plaatsje liket se. Se kin sa yn de reklame foar it bûnte fee út it âlde lân optrede. De Grutsk nimt in dyldo, set him oan en stoppet dy tusken har billen. It motorke draait monotoan sjongend. Heel sacht.

De Ry hat in bûtengewoan talint neffens harsels foar it sûgjen fan kullen. As se alteast skjin binne. Se kin der hast wrâldkampioen mei wurde, of op syn minst olympysk. En yndied. Tige entûsjast begjint se in setsje letter mei har wurk. De Grutsk sit op in stoel njonken Us Mem wylst er mei ien hân de dyldo stjoert. De Ry knibbelet tusken syn skonken en draait mei har har tonge en har lippen. It is in tige fredich tafriel en it wurdt wjerspegele yn de ruten foar him. It liket in sêne út in film.

Nei in setsje komt er klear yn de mûle fan De Ry. It is ien lange sidderjende útstoarting. Tageiyk drukt er de knop fan de dyldo yn en spuitet Us Mem fol. Biogarde mei druvesop sit deryn. Foar de feroaring wer

[p. 256]

ris wat oars. Hy stjoert de Ry ûnder Us Mem, sadat se it lekkere sop opfange kin yn har mûle fol sied. It kin in nij ekstrakt wurde foar it fabryk fan de biogarde. Foaral op 'e Europeeske merk. Der kin mei skoard wurde.

De Grutsk giet stean en skinkt him in bearenburch yn. Hy rint nei Us Mem en lit har priuwe. Se slikket har om de mûle. Se wol noch mear. Yntusken fangt De Ry de drippende molke - de druvebio sis mar - op yn har mûle út de drippende kut fan De Nik. De Grutsk genietet fan de fredige jister dêr't mar tamolken wurdt. Hy nimt in krukje en set it njonken De Nik. Dan skoot er heal ûnder har en nimt har jaren yn syn hannen. Hy is werom by it melken út syn bernetiid. De Nik skatteret as er oan har spienen lûkt. It nijmoaderige melken mei kompjûterstjoerde masines kin út soarte net op tsjin dit idyllysk fredich byelkoar wêzen. De Nik núnderet dat se noch mear bearenburch hawwe wol. De Grutsk skinkt noch in gleske fol en stjoert dat yn de rjochting fan har mûle. Dit prachtige Mesdagpaniel - De Nik sloarpjend oan it gleske, hy mei ien hân melkend oan ien fan har titen en De Ry sûpend út de kut fan De Nik - feroaret Us Mem yn it byld sa't de byldhouwer dat altiten al winske hat. De Grutsk fielt him even de performer sa't er dat jierren op de toanielen west hat. Hjir wurdt de poëzij werombrocht nei it wêzentlike, nammentlik nei focht dat oan ien tried wei streame moat. Molke bestiet út konkrete poëzij. Hy sil it trochjaan oan de reklamemakkers fan it grutte molkfabryk. Boeren melke yn feite klearbere poëzij. Us Mem is ferstienne poëzij. Eins moat elkenien werom nei de jister.