lykas al dy spermasellen. De skriuwer dy't dat ultime boek skriuwe kinne soe moat lykwols noch berne wurde. De Grutsk gniist. Miskien is er yntusken al in millimeter op wei.
As de spermateory kloppet dan binne der ek noch oare mooglikheden. Bygelyks in wrâld fol mei idioaten, of generaals, of filmstjerren, of dieven, of dûmny's, of sirkusartysten, of skoalmasters, en miskien sels keatsers of piksjitters. Yn elke man sit de hele wrâld, sitte alle gedachten dy't de mins oait hân hat. Elke skriuwer is dus de spegel fan alle oare spegels fan skriuwers.
En dan begjint er ferskriklik te laitsjen. Hy moat tinke oan guon skriuwers út it âlde lân dy't meastens spegels stikken slaan ynstee fan oprjochtsje. Oan de achterkant doare se helendal net te kommen.
Wurden binne de spermasellen fan de skriuwer. De skriuwer hat syn eigen skûlmem yn him. Miskien wol mear as ien, want elk boek hat syn eigen skûlplak nedich. Tsjonge, tsjonge, dy huorren binne har jild wol wurdich. De kreativiteit springt him út de earen, de eagen, de noas, de mûle en foaral út syn kul. De Grutsk klaait him fluch oan en giet wer foar de tafel sitten. Dit moat foar ivich fêstlein wurde. Hy wol sa fier komme dat er poëzij út Us Mem melke kin. Yn de jisters, mei kij, fol stront en foaral mei fjochtpartijen en liters poëzijbloed, dat opslein wurde kin yn de dwinger dêr't se minsken fersopen dy't oerstallich wiene.
Auteursrechtelijk beschermd