Piksjitten op Snyp

Haadstik 85
Blinen hâlde it stjoer fêst

De Grutsk knikt mei de holle as er ek dizze tekst in pear kear neilêzen hat. Hy nimt twa punêzes en stekt de teksten op de muorre. Der hinget al heel wat sa njonkelytsen. Op syn buro is it ien grutte binde. Hy moat noadich ris regaad hâlde, want sa kin er noait wer wat fine.

Nochris lêst er de earste tekst streekrjocht fan it behang. Ferdomme, it is echt in goeie tekst. Dy kin ek noch wol nei dy kloat dy't him achter de fodden sit. Dêr kin er wat fan leare miskien. Mar miskien rekket er ek wol sa yn de nederklits, dat er nea wer in folksferhaal op papier sette doart. - Syn teksten binne geskikt foar de minsken, - sei syn kritikus. De Grutsk kotst fan sokke taal. Unsmaaklike brave pulp, as soe njoggen en njoggentich persint fan de wrâld sa simpel tinke en dwaan as in kat op jierren. Tagelyk stekke se elkoar de eagen út. Hy sil him leare dêre, dy opfieder ta alle sekten en subsekten. Dy ikel hat ommers noch noait in fatsoenlik boek lêzen. Fatsoenlik moat it wêze. Dat is syn kredo. No, dy definysje oer fatsoen sil er him noch wolris stjoere. Fatsoen en it algemien belang. As men soks heart wit men krekt hoe't de bûsdoek fan it eigen belang wapperet yn de wyn dy't yn de moade is.

De Grutsk beslút om no mar net mear te skiljen. It is al te let, en it is ek net sa fatsoenlik. Dan gniist er. It is hast trije oere yn de nacht. Dy fint hat dizze wike al genôch telefoantsjes fan him hân. Hy is benijd oft er himsels ek yn de geile aap werom sjocht. Bemige dat spul, it is de iennige oplossing. Se moatte stjonke as bokken yn in te lytse stâl, de miich moat har ta de poarjen útspatte. Fan argewaasje, fan eangst.

[p. 302]

Godferdomme!

De Grutsk tapet in heal glês jenever yn en rommelet noch wat yn syn papieren. It proses tsjin syn eks rint no op alle dagen. Syn adfokaat lit tige positive lûden hearre. It sil fêst wol in geld aai wurde foar de oare partij. Syn ferdigening lêstendeis mei de sinnebril op - en foaral it foarlêzen fan stikken tekst út syn boek op priemmen - hat fertuten dien. Hjir wurdt ommers in yn oanlis skeppend artyst nei de kloaten holpen. No, dat sil de wet dochs noait bedoeld hawwe mei de klam op de prinsipiële gelykberjochtiging tusken man en frou. De Grutsk lêst mei niget it ferslach fan syn adfokaat. It giet noch in tal kantsjes troch. Wat in adfokaat oars! Hy giet sa stadichoan helendal foar Roomsk. Al dy fine ikels en ikelinnen op dy rjochtbanken kinne wat him oanbelanget kastrearre wurde en de klitoris ôfsnijd.

De Psyk wol mear ferhalen lykas dy fan de geile aap. Hy krijt al in aardich idee fan it gekul. De Grutsk gniist. Dy bal gehak liket wol in rinnende neurose. Sadree't der miigd, sketen, masturbearre of naaid wurdt yn syn ferhalen reagearret er mei kearende post. Prachtich. Hy fret it as fette hamburgers. De Grutsk twifelet oft dy ikel oait sels oan publikaasjes takomme sil. Der sit ommers gjin ienheid yn, en ek de styl fan elk stik ferskeelt moai aardich fan oare Stilen. Hawar, eroatyske ferhalen genôch. Moarn mar wer twa op 'e post. Dan in brief foar de ombudsman, dy't er ynskeakele hat oangeande dy belêstingbal, yn konsept klearmeitsje. Mar dat kin ek noch wol in pear dagen wachtsje. Hy rommelet fierder.

Dan fynt er in briefke út de Regearingsstêd dêf't se neier ûndersyk tasizze oer it learfabryk, dêr't foaral de ûnbekwamens fan de baas oan de oarder komme sil. It is ek net neat wat der bard is. Twa kollega's dy't harsels ophongen, en trije bern dy't harsels ek tekoart dien hawwe. Se krije dêr op it plús wat troch. En dan, tsjonge, tsjonge, in briefke fan De Frou út de binnenstêd! De Grutsk skuort it kefert iepen en skrikt him hast dea. Der wurdt lûd op 'e doar slein en de bel hâldt mar oan. Fjouwer oere nachts. No skoppe se sels tsjin de doar oan. Hy smyt de brief op 'e flier en springt omheech.