Piksjitten op Snyp

Haadstik 122
Sisifus nimt in oare rûte

Dyn katteferhalen yn alle fariaasjes haw ik mei niget lêzen. Foaral dyn ferbining mei de fagina fan Niki de Saint Phallus (lit ús sizze de Hillige Fallus) spruts my oan. Do hast dat byld al earder brûkt, mar yn dit gefal komt it heel byldzjend en barok oer. Dat is al wat oars as dy meagere kutkniperij fan de mannenbroeders fan eartiids en hjoed de dei (in gribus fol kosmysken).

Do giest heel fier mei de dreamen, mar mei dy leau ik sa njonkelytsen ek wol yn dy wurklikheid. Ik haw dy net sa'n soad ferteld oer myn LAT yn de Grutstêd, want ik koe dochs net tsjin dyn underfiningen op. Do belibbest alles ek folle eksplosiver en dramatysker. Dat wol net sizze dat it by my net heftich west hat.

Dy katten fan dy brochten my dat ek wer heel skerp yn't ûnthâld. Dy

[p. 400]

rôljende eachbollen en titen op 'e brêge, ja, tige sadistysk, miskien hast wol sadomasogistysk, mar it wurke perfekt. Ik sil dy sizze, ik belibbe it mei myn lat, en wat dat oanbelanget is it in opluchting foar my dat De Fil by my is. Dy hat dat helendal net. Dy fûn it ferskriklik dat dy moderne kampboalen har brûke woene foar har spultsjes. Se kamen allinne mar klear as se De Fil raze lieten fan pine of har it bloed út de titen knypten.

Dat foaral spruts my oan op dy brêge. Dy beesten hiene der om frege, en de brêge waard fangefolgen spegelglêd. Prachtich. De katten klauden it ferrifeljende omskot derôf, en dêr stiene de beesten. Iepen, neaken en grouwélich. De wize dêrsto it ferhaal fan de grutte skriuwer H. ferwurke hast - De Kat Kilo - yn dyn eigen ferzy sprekt my ek tige oan. Do bist hjir op it skerpst fan de literêre snede dwaande, dêr't moraal en noarm gjin inkelde rol mear spylje. It fine sauske (it ferskil tusken echt en ûnecht) hast fergoed as fergift omskreaun. Klasse!

En dan dy readbespatte betonpeallen. Ja, no't ik it lês heucht it my noch as de dei fan juster. Ik haw der fan dreamd, ik haw der fan kotst. Mar it barde net allinne mei katten. Kninen en hazzen waarden ek tsjin dy peallen slein. De jeierij fan De Let yn de hjerst stie der ommers bekend om. As ik deroan tink kreaket it my noch yn 'e kop. Fiif gûne skriuwsto. Ik wol it bêst leauwe. Deselde priis dy't in ferrette Joad opsmiet yn de oarloch. As it mooglik west hie hiene se dy ek gewoan mei de kop tsjin de muorre slein. Se haten ommers alles wat oars wie, en foaral de lju dy't de saneamde wearden en noarmen fan it kristendom yn de jiskamer smieten.

Doe't ik it ferhaaltsje oer De Lytsk lies, dy't fêstbûn lei op de brêge, wist ik ynienen dat myn beslút ôfskie te nimmen fan myn lat in krekte beslissing west hat. Ik haw har in briefke skreaun, dat ik my te goed fielde foar bolle. Want dêr kaam it eins op del. In bolle dy't har út en troch frij rûch neuke moast. Dêr hâlde se fan. It wie krekt oft se dan nei in spannende film lei te sjen en it diel ûnder har mul net by har hearde. By myn witten is se noait echt klearkommen. Se krige heechstens wat storein op har hûd. Se geniete it meast as se seach hoe't ik it sied yn har spuite. Dat woe se sjen, dat ultime eagenblik. Dêr reagearre se min ofte mear op, want dan waarden har eagen grutter en foaral djipper en knypte se sels yn har titen. Fûl faak. Dy rimen fan De Lytsk brochten

[p. 401]

my op it idee, dat dy lat pine en wreedheid noadich hie. Sûnder rimen by wize fan sprekken fûn se der neat oan. It like op in gefjocht fan twa gladiatoaren. Mar ik hie al genôch fochten yn myn libben. It stie my tsjin, ik hâlde eins mear fan it leafdefol oanreitsjen yn it spultsje tusken man en frou.

As se skille en fertelde dat se lekker iten makke hie, dan wist ik al hoe let oft it wie. Earst fuorje en dan oan de slach. Ik fielde even hoe't de kul der by hong, en dan wist ik wol oft it wat wurde koe. Soms woe de kul net, en dan kinst besykje watsto wolst, mar sûnder in stive kul giet it feest fansels net troch. Dan hie in besyk ek gjin doel, want se soe allinne mar lulk wurde. Se woe altyd in beleanning.

Hawar, in oere nei it iten - de boel moast wat sakke wêze - troande se my mei nei boppen dêr't de rimen al klear leine. Twa brede fan in meter, en twa lytskes. Dat liken de rympkes fan in pear redens.

Yn in omsjoch foelen dan de klean fan har lea, as deade mosken út in beam dy't rekke wiene troch in kattepûl. Dan knibbele se foar my en brocht mei mûle en hannen de kul omheech. Dêr hâlde se ek fan, sjen hoe't se my opwine koe. Ik moat sizze, se hie der ferstân fan. Dan gong se stean en oerlange my it útein fan ien fan de brede rimen. Se sloech dy om har mul en luts him stevich oan. Ik moast dy rym dan op it lêste gatsje sette, sadat se hast net mear sykhelje koe. Dy rym luts alle spieren fan har liif oan en foaral dy om har kut hinne. Dy gong sels wat iepen stean. Mei har hân fielde se dan oft it allegearre op spanning stie. Dy rym lei alle aksint op it middenskip. Mei dy rym feroare se yn ien grutte kut. Dat sei se sels, sa ûndergong se dat en sa woe se dat ek.

Nei dy grutte rym moast ik de lytse rympkes om har titen knoopje, sadat se hurd en stevich waarden en foarút stutsen. De blauwe ieren wiene dan te sjen en de oerkes ferhurden. De twadde grutte rym knope se my om de mul, sadat ek dêrtroch it aksint mear op de kul en de ballen kaam te lizzen. Dan moast ik lizzen gean en liet se har stadich oer myn kul sakje. Hynderkeride wie se sterk yn. Ut en troch bûgde se foaroer en moast ik yn ien fan har titen bite. Dan kroande se. Soms gong se lizzen op myn liif en stjoerde ik har yn de skammels mei myn hannen. Op sa'n stuit feroare se helendal yn ien kont mei kut. Dat koe se minuten lang folhâlde. Har fel waard glêd fan it swit, mar klearkomme die se net. Dat woe se net, of dat koe se net. Se woe harsels ûnder

[p. 402]

kontrole hâlde, en se woe foar gjin goud út harsels slingere wurde. Dy rimen hâlden har blykber yn de skroeven.

Nei dat hynderkeriden gong se op 'e rêch lizzen en knibbele ik njonken har. Se sobbe dan wat op myn kul om, en ik moast har skamlippen wat opstrike. Har knopke fan geniet mocht ik net te lang leavje. Dêr koe se net oer, mar eins doarde se har net oer te jaan oan dat knopke fan geniet. Der siet in ferhaal achter - dat hie se al ris falle litten - mar it krekte woe se net fertelle.

As dat allegearre lang genôch duorre en se de kul op spanning brocht en pears makke hie, moast ik tusken har skonken komme. It machtsspultsje dat se altiten wûn koe begjinne. Ik moast har naaie as in beest. Dat sei se elke kear wer, dat fûn se fijn. Wat wylder en wreder, wat better. Se sloech har hannen om har titen en seach my oan. Wat rûger ik tastjitte, wat gleoner har eagen, wat mear se raasde. Mar se bleau op ôfstân. Op it eagenblik dat ik kaam seach ik it oerwinningsfjoer yn har eagen. De macht dy't se mei har kut en lea oer my hie geniete se fan. It wie gjin jaan of útwikseljen, nee, it betsjutte fan har kant it fernederjen fan sa'n gek dy't se der mei har liif en wiete kut ûnder hâlde koe. Se woe in slaaf dy't har wreed naam, mar dy't se de baas bliuwe koe mei't se har ûnderliif skiede fan har boppeste part. De harsens dus. Ik wit net oft soks sadistysk neamd wurde kin, mar it hie der in soad fan.

Demokratysk frijen hie se noait fan heard, of woe se neat fan witte. De bolle moast oan 't tsjoar en oan de rimen bliuwe. Der siet sadisme yn har holle, en der rammelen kopspikers yn har kut. Nei ôfrin fan de sesje - sa neamde se it - fielde ik my altiten belazere, en de ferliezende partij. Neffens my mocht sa'n spultsje net útrinne yn in striid om de macht. Ik haw my dêrfan losskuord sa't ik my fan mear saken losmakke haw. Ek fan it skriuwen bygelyks.

Oer in pear dagen krijst alles tastjoerd, wat ik oant no ta makke haw. Ik hâld der mei op. Ik hingje de pinne yn de lantearnepeal. Miskien kinst guon fragminten brûke, sjochst mar. Ik sit yn in oare wrâld op dit stuit, en it doel fan it skriuwen - dêr't ik altiten al oan twifele - haw ik nei alles wat der bard is de lêste moannen op in pypfol. Ik stap út dy âlde wrâld en begjin in oar libben. It âlde doarp ynteressearret my gjin moer mear. Ik tocht dat ik fan dy yn myn roman myn held meitsje koe, mar it docht bliken dat ik earst myn eigen held wêze moat. Honni soit qui

[p. 403]

mal y pense (allee, allee).

Ik tocht dat ik dy wie - en miskien bin ik dat ek wol - mar no ferdwyn ik yn myn eigen wrâld. Skriuwen is in foarm fan masogisme. Dêr pas ik foar. Do kinst dat better op dy nimme. Ik winskje dy lok, leafde en súkses. As lêste stjoer ik dy in ferslach fan myn reis dêr't alles op syn omkearde poatsjes telâne komt. Ek dat meist brûke. Ienris sil ik dy skilje. Wa wit, miskien as ik it boek lêzen haw. Of opfretten. Miskien dûnsje wy tegearre de lêste dûns, beide mei in bifakmutse op 'e kop.