Piksjitten op Snyp

Haadstik 121
It altaar freget om de neigeboarte

Ta neitins oan de âlde tiden,
tagelyk foar in ivich ôfskie

mûtsen groeie net op keale harsens

Jo mûts, freon en oare ego, haw ik ûnder de roas
nei 't Snyphûs brocht. Hoeden bewarre en plante
yn 't plantsoentsje mei gleon sied en fammesnie.

In keppeltsje bern fandele it ‘objet trouvé’, in reade blom,
wat bleek, mar dúdlik werkenber fan in Snypster kop,
mei noch de rook fan hea, kikkertdril en einaaien fral.

[p. 399]

 

It doarpshûs pronke dêrnei mei de waarmte fan Jo skedel

 

opheind mei't breidzjen yn kjeld fan de wytsnijende winter,

 

dy't elkoar moeten op 'e grins en yn de ploaien fan

 

de blauwe en reade side, mjukse mei katoen en skieppewol.

 

 

 

Jo mûtse, âlde ego en freon foar 't neist, is bestjurre op 37C

 

minus de 17C froast, winterkjeld en ûnwennigens

 

tweintich dus en neffens my in gewoane simmer -

 

waarmte en in lêsklimaat op keamertemperatuer.

 

 

 

No sa, in relikwy fol ferhalen foar Mata Hari's neitins

 

en har hurde wurkers yn de argiven. Alde barjêres

 

dy't de takomst opkeare, want tinzen moatte fleane.

 

 

 

In skriuwende kop moat kâld wêze. De koarts fan

 

Jo mûts, âldfreon, stjoer ik nei de bernetiid werom.

 

Ik lis him as altaarstikje fol mei steden yn de tsjerke.

 

 

 

Berne mei de helm sil de neigeboarte dêr tagelyk wêze.