Piksjitten op Snyp

Haadstik 135
De sjo fan de bargebongel

Oan De Grutsk, Roekenêst.

de bargebongel is in trommel

Ik bin in bargebongel wurden. Ik lykje op de bongels dy't wy foarhinne fan de slachter krigen as er in baarch slachte hie. Ut en troch sit der noch in stikje fleis of in feltsje oan en op 'e ein hinget in slakketútsje dat op in kâld kultsje of in spientsje liket. Troch dat draaide tútsje koest him opblaze, en dêrnei waard der in toutsje om hinne bûn.

Wy fuotballen der mei, op sokken want mei klompen skoptest him samar rampoai, en dan knapte de bongel as in oppompte kikkert. Ien kear hawwe wy ris in oppompte bargebongel by De Drek oan de doar hongen. Mei in kattepûl sieten wy achter de grêfstiennen op it tsjerkhôf - elk fan ús achter in famyljelid - en wachten oant de doar iepen gean soe. Op dat stuit skeaten wy de bongel oan flarden. De klap gisele troch de buorren en De Drek keilde tsjin de grûn. Op it stoepke. Sân kleuren stront rûn út syn broeksboksen en syn broek waard helendal wiet fan de miich. Ut syn kop sipele wat bloed, miskien ek wol bier of jenever, want hy siet ommers meastens fol drank.

Se hellen him op mei in sikenauto. Wy tochten earst dat er kroandea wie, mar it foel letter gelokkich wat ta. Nei't er wer thúskaam kocht er in helm. Dy hie er dêrnei altiten op syn kop. Foar De Drek wie de oarloch wer útbrutsen. Ik wit net mear oft it in Dútske of in Kanadeeske helm wie. Se sizze dat se De Drek letter ek mei syn helm op begroeven hawwe, mar dat kin ik net bewize, want doe wenne ik al lang net mear yn dat doarp.

No bin ik in bargebongel wurden. Yn ien nacht. Ik bin sawat in meter yn omfang en it opblaastútsje is in krusing tusken in kul en in spien. Ik

[p. 440]

kin tinke en prate, mar net skriuwe. Dit ferhaal haw ik diktearre oan De Fil. Dy hie daalk in oplossing. Se giet mei my op toernee. Wy trede tegearre op yn teaters en op merken. Se hoecht net mear de baan op. Wy jouwe tegearre in stripsjo en as lêste giet se op myn kulspien sitten en dûnset dan oer it toaniel. Ik fyn dat prachtich, mar foaral opwinend. Ik wit no pas wat ik mist haw yn myn libben.

As De Fil útdûnse is - en útneukt, sis mar - wurde trije froulju útnoadige en weagje ek in dûnske. Elke kear binne der wol in pear dy't soks wolle. De langst nei it útwrydske is grut hjoed de dei.

Lykas do bin ek ik wer werom yn it âlde doarp. As bargebongel, en as trommel. De Fil jout nammentlik ek in drumsolo op my. It skeat my ynienen yn't ûnthâld dat wy dy bongels ek wol as trommel brûkten. Sa kinst mar wer sjen hoe't de bernejierren in rol spyljen bliuwe. Foar my oars as foar dy. Dat sprekt fansels.

Ik kin dy sizze dat ik folslein gelokkich bin. Nei dy omkearde wrâld fielde ik my al folle better, mar no fiel ik my echt senang. It kin frjemd beteare yn it libben, mar úteinlik giet it om it ultime geniet. Dat winskje ik dy ek. Meist alles brûke wat ik dy stjoerd haw. Fergees. In bargebongel kin dochs gjin rjochten kleme. It kopijrjocht fan de unike kutfoto's fan De Fil en in pear oaren krijst ek om 'e nocht. Se hat it faak oer dy, en dan liket it krekt oft se it oer my hat. Frjemd eins. Ast hjir ris yn Antwerpen bist moatst wis del komme. Miskien kinst wol in foto nimme fan my, of fan De Fil en my as se mei my oer it toaniel dûnset. Dy kin dan moai foar op it boek. De bêste groetnis fan De Fil (al de tredde kear!) en har bargebongel.

(P.S. Miskien bin ik wol ien grut each, want myn hele liif sit fol lytse eachjes, en dêrtroch sjoch ik alles ek tige skerp, mar foaral folle helderder. Skriuw se!).