Den lust-hof der Christelycke leeringhe

[p. 333]

Den anghst ende benaudtheyd van een mensche die op sijn sterven leydt.

Op de wijse:
Ave der maeghden kroone. Bermhertigh en ghenadigh. pag. 251.

KAn wel een droevig herte,
Dat sijnen noodt doorsiet,
Verswijghen al' sijn' smerte,
En 'tquaed dat hem gheschiedt?
Och neen, 'tmoet spreecken yet;
Oft 'tsou gantsch gaen te niet
Door't heymelijck verdriet.

Dus mach ick dan wel klaghen
Al' mijn' verborghen noodt;

[p. 334]

 

Want ick noyt heb verdraghen

 

Een lijden alsoo groot,

 

Dat mijn hert' perst als loot;

 

Och! my dunckt 'tis de doodt,

 

Die my gheeft sulcken stoot.

 

 

 

Mijn' leven staen en beven,

 

Mijn lichaem is heel kranck;

 

Den pols en roert gheen leven;

 

De mondt gheeft van haer stanck:

 

Och! teghens mijnen danck,

 

Die meyn' te leven lanck,

 

'kGae nu mijn laetsten ganck.

 

 

 

Mijn' aderen die recken;

 

'tVerstandt niet meer beklijft;

 

De spraeck gaet haer vertrecken;

 

Mijn' handt oock heel verstijft;

 

De doodt met 'tleven kijft:

 

O leven by my blijft!

 

 

 

Mijn' blijschap is in suchten,

 

Gheluck in teghenspoet;

 

In droefheyd mijn' ghenuchten;

 

Wellust verkeert in roet:

 

Wat baet nu gheldt, en goedt,

 

Hoogheyd, staet, edel bloedt,

 

Als ick toch sterven moet?

 

 

 

Och! moet ick nu dan sterven

 

In mijne jonghe jeughd!

 

En voorts ghenuchte derven

 

Met al' des wereldt vreughd,

 

Die my dick heeft verheughd.

 

Had' ick u toch, o deughd,

 

Bemindt, die't al vermeught!

 

 

 

Ick moet, laes! van hier scheyen,

 

En voor Godts oordeel staen.

 

'tIs soo, 'ten baet geen schreyen;

[p. 335]

 

Alleen moet ick daer gaen:

 

Al wat ick heb ghedaen,

 

Sal komen daer te baen,

 

En sijnen loon ontfaen.

 

 

 

Waer hebben mijn' ghedachten

 

Gheweest soo langhen tijdt,

 

Die hier niet op en achten!

 

Och wat een' groote spijt!

 

Mijn' siel met ancxte strijdt,

 

Oft sy vermaledijdt

 

Sal zijn, oft zijn verblijdt.

 

 

 

O menschen, wilt eerst leeren

 

De stervens-konste wel;

 

V leven wilt bekeeren

 

Eer komt de doodt seer fel,

 

Wiens komst is rasch en snel;

 

Dat sy u niet en stell'

 

In den afgrondt der hell'.

 

 

 

Laet u mijn ancxt beweghen,

 

En mijn bedruckten staet;

 

Ghy moet all' dese weghen

 

Betreden vroegh, of laet:

 

Dus doet naer mijnen raedt,

 

Schoudt neerstigh alle quaed,

 

Den rechten wegh in-gaet.

 

 

 

O Godt, o mijn betrouwe,

 

Mijn' hoop, Heer', aldermeest';

 

Aensiet mijn druck en rouwe,

 

Verdrijft het helsche beest:

 

Mijn' laetste trooster weest;

 

In uw' handen bevreest

 

Beveel' ick mijnen gheest.

Die heden vrolijck lacht,
Mach morghen ligghen rotten:
De doodt en neemt gheen acht
Op rijck, arm, wijs, oft sotten.