De dood van de witte raaf

3.

Dagenlang had Coq-à-l'âne getobd. Geen koperwiek vloog over, geen kramsvogel passeerde, of hij informeerde naar de raven. De meeste van deze trekvogels wisten wel wat een hongerige raaf en stelen als een raaf beduidden, maar verder reikte hun kennis niet. Een stokoude bonte kraai, die uit het oosten kwam, vertelde hem zelfs dat de raaf bij de oude Germanen gold als de boodschapper van de goden en als symbool van wijsheid; nooit echter had ze het geluk gehad er een te ontmoeten op haar zwerftochten. Op een dag dat de goud-

[p. 11]

haantjes en de staartmeesjes als het ware met diamanten zaten te spelen in de kruinen van de dennen, geraakte Coq-à-l'âne in gesprek met een schrale merel die het enkele uren daarvoor had meegemaakt, dat de mensen de sparren waarin zij geregeld sliep waren komen afzagen om ze in de huiskamer te zetten. Coq-à-l'âne had gepoogd haar aan het verstand te brengen wat Kerstmis voor de mensen betekende. Hij had verteld over de os, de ezel, de maretak, het roodborstje... het magische vogeltje dat de mensen als een geluksbode beschouwden... En plotseling was hij in zijn woorden blijven steken. Hij had de merel aan haar lot overgelaten en was hals over kop op zoek gegaan naar het kleine vechtersbaasje met zijn onverdraagzaam karakter en zijn pietluttige zang. In de tuin van de Dubbelhoeve trof hij het eigenzinnige nijdasje aan terwijl het een troep kouwelijke mussen verjoeg uit een hulstboom. Met enkele woorden maakte Coq-à-l'âne het vogeltje deelgenoot van zijn zorgen. Toen de eerste schuwheid bij het roodborstje wat verdwenen was, ontpopte het zich tot een echt pratersbaasje. Coq-à-l'âne was er altijd rotsvast van overtuigd geweest, dat de raafachtige vogels op grond van hun geestelijke ontwikkeling aan de top van de zangvogels prijkten, maar voortaan zou hij er ernstig moeten mee rekening houden, dat ook onder de lijsterachtige vogels mutanten voorkwamen. Zo vernam hij dat het roodborstje uit een oeroude familie stamde, een familie die - volgens de mondelinge overlevering - ouder was dan de Dubbelhoeve zelf, en die dateerde dan toch uit de eerste helft van de dertiende eeuw. De Dubbelhoeve had veel rampspoed gekend in haar geschiedenis, maar niet zoveel als de Meidoornhoeve. Op de Meidoornhoeve had altijd een vloek gelegen, en daarom ook was ze met de grond gelijkgemaakt. Wist Coq-à-l'âne dat de Meidoornhoeve in de oksel van de Alverweg en de Witte-Wijvenweg stond?

‘Tussen de Alverweg en de Melkweg,’ verbeterde de kauw.

Het roodborstje schudde de kop. ‘Omdat het woord wijf tegenwoordig lelijk klinkt in de oren van de mensen, hebben

[p. 12]

ze er Melkweg van gemaakt,’ taterde het vogeltje. ‘Maar vroeger werden de elfen, de goede feeën, zo genoemd... De witte wijven waren dus lichtelfen, terwijl de alven... boze of zwarte elfen waren. De Meidoornhoeve lag op een heuvel, dat merk je nog, en die heuvel was het slagveld van goed en kwaad.’

‘En die elfen zijn samen met de Meidoornhoeve verdwenen,’ konstateerde Coq-à-l'âne ongeduldig.

Het roodborstje kneep de ogen dicht en klakte met de tong. ‘Schijnbaar wel, ja, maar ze zijn er nog... én ze zouden ons kunnen helpen. Elfen houden dolveel van muziek, en bijgevolg van zangvogels...’ Het vogeltje keek Coq-à-l'âne eensklaps weifelend aan. ‘Niet van kauwen, vrees ik. Jullie zouden niet eens een alf kunnen bekoren. Het is vreselijk wat jullie allemaal krassen... Valser kan het niet.’

‘Het is al goed!’ snauwde de kauw verveeld. ‘Zulke nachtegalen zijn jullie ook niet!’

‘Ik ben evengoed een lijsterachtige als de nachtegaal!’ snibde het roodborstje. ‘En bovendien zit de nachtegaal ergens in het zuiden nu...’ Een ogenblik dreigde het vogeltje in zijn verontwaardiging te stikken. ‘Enfin, in orde, ja, wacht dus maar totdat de nachtegaal in Eystel is. In de nacht van de zevende augustus kun je de elfen trouwens niet mislopen!’

Coq-à-l'âne keek het roodborstje verbouwereerd aan, hij had nooit durven denken dat het habbekrasje zo op zijn zangerseer gesteld was. ‘Zolang kunnen we niet wachten,’ poogde hij vergoelijkend te zeggen. ‘Hoe gaan we het aan boord leggen om die elfen eens aan de mouw te kunnen trekken?’

Het roodborstje dacht diep na. ‘Het moet volle maan zijn, en dan moet jij negenmaal rond de heuvel vliegen waarop de Meidoornhoeve lag, en dan moet ik zo mooi kwinkeleren dat de elfen naar buiten komen om te luisteren en op die wijze argeloos de ingang van hun rijk verraden.’

Coq-à-l'âne monsterde het roodborstje skeptisch, maar hij wilde vermijden het opscheppertje nogmaals op de teen te trappen. ‘We kunnen het eens proberen,’ zei hij gelaten. ‘De sper-

[p. 13]

wer heeft eergister een tortelduif vermoord, en de torenvalk heeft gister een goudvink gedood... Er moet absoluut iets gebeuren! Wanneer is het volle maan?’

‘Morgen, geloof ik,’ kwetterde het roodborstje.