Een regen van rozeblaadjes

[p. 115]

27.

Hannes had geen eetlust die middag. Opdat de ‘Arcadiërs’ daar geen verkeerde konkluzies zouden uit trekken, parkeerde hij zijn wagen naast ‘De Vlierboom’. Bij een koffie op het terras poogde hij met zichzelf in het reine te komen. Met een rechtszaak was Helge inderdaad niet geholpen, maar mocht een crapuleuze kerel als Danny Roebeke in de overtuiging blijven leven dat hij ongestraft zijn gangen kon gaan? Mocht een ruggegraatloze pummel als Johan Sterkens blijven geloven dat hand- en spandiensten aan mensen met geld en macht onbeperkt toegelaten waren? Mocht een louche potentaat als Felix Roebeke tot het einde van zijn dagen zijn omgeving als een poppenspel blijven manipuleren? Mocht een domoor als de rijkswachtkommandant van Koolaarde tot aan zijn pensioen zijn kortzichtige eigendunk en zijn zielige inkompetentie hoogtij laten vieren? Langzamerhand groeide zijn verbetenheid, zijn toorn. Met vergevingsgezindheid, lankmoedigheid en mildheid werd niets opgelost, nooit. Hannes stond op en liep naar binnen. De kelner Norbert zat een biefstuk met sla en brood te eten bij een grote kelk kriekbier. ‘Kan ik misschien even telefoneren?’ vroeg Hannes.

‘Zeker, meneer!’ zei de kelner, terwijl hij opsprong. ‘De telefoon staat in de keuken.’ Hij liep Hannes voor. ‘Let maar niet op de rommel hier...’

Hannes keerde zijn rug naar de rommel en draaide het nummer van ‘De Morgenster’. Terwijl hij op de verbinding wachtte, hoorde hij dat de kelner weer ging zitten. Hij wilde de deur sluiten, maar bedacht dat het in deze situatie niet erg welvoeglijk was. Op dat ogenblik meldde de receptioniste zich. Hij maakte zich kenbaar en vroeg of ze hem wilde doorverbinden met de hoofdredakteur.

Hoofdredakteur Bert Callens, die waarschijnlijk ook zat te lunchen, meldde zich met kleverige stem. ‘Jou moest ik juist hebben,’ zei hij. ‘Ik dacht dat jij onze redakteur voor ekolo-

[p. 116]

gie en... aanverwante... hete hangijzers was, maar eensklaps ontpop jij je tot een journalistieke rechercheur op zoek naar verloren gelopen hoeren! Jij hebt zeker Mickey Spillane zitten te lezen?’

‘Bedoel je daarmee dat je mijn artikel niet opneemt, Bert?’ vroeg Hannes, uit zijn lood geslagen.

De hoofdredakteur slikte iets weg en haalde diep adem. ‘Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt! “De Morgenster” is nog altijd geen sensatieblad... Dat moet jij toch weten!’ Hannes keerde zich nu wel naar de rommel in de keuken. Potten met mosterd, mayonaise, augurken, uien, olienootjes... rukten op tussen bergen vaatwerk. ‘Maar als wij dergelijke artikels niet durven publiceren, wie moet het dan wèl doen?’ protesteerde hij.

‘Ha... sensatiebladen als “Achtergrondnieuws”, “Zonneklopper” en “Onder vier Ogen”...’

‘Maar die worden niet ernstig genomen!’

‘Dat is het juist! Om te voorkomen dat wij binnenkort ook niet meer ernstig genomen worden, moeten wij het vermijden humbug en rommel te publiceren. Wij hebben een ernstig publiek dat alleen maar verachting overheeft voor wat zich afspeelt in het milieu waaruit die dametjes van lichte zeden verdwenen... Een ernstige krant verbrandt haar vleugels niet aan strovuurtjes!’

‘Strovuurtjes?’ stamelde Hannes.

‘Ja! Wat anders? Veronderstel eens even dat ik jouw artikel wèl opneem, en die dametjes komen - wat ik zeer waarschijnlijk acht - me onder de neus wrijven dat ik hun privacy of incognito schend, wat dan?’

‘En als ze nu eens écht mochten verdwenen zijn... gelikwideerd... vermoord?’

‘Dan kunnen wij dat niet bewijzen! Een ernstige krant vertelt geen achterklap, velt geen lichtvaardig oordeel, zaait onrust noch paniek, kritikastert niet en onthoudt zich van alle zwetserij...’

Hannes werd zich eensklaps bewust van de weeë stank die

[p. 117]

verspreid werd door een pak ingevroren aardbeien, dat lag te ontdooien in een vergiettest. ‘Er is nog wat anders,’ zei hij moeizaam. ‘Je weet hoe mijn zoon aan zijn einde kwam... Ik kon het niet verwerken dat hij als het slachtoffer van iets onbepaalds, van niks niemendal dus, geklasseerd werd. Ik heb zelf een onderzoek ingesteld...’. Terwijl hij zijn belevenissen en bevindingen vertelde, hoorde hij de hoofdredakteur eten: smakkend, zuigend, met oprispingen. Het ergerde hem mateloos. ‘Maak je geen notities?’ vroeg hij ten slotte, raar te moede.

‘Waarom?’ vroeg de hoofdredakteur, klaarblijkelijk tussen twee happen in.

‘Je gaat me toch niet vertellen dat ook dit verhaal niet ernstig genoeg is voor “De Morgenster”?’

Het bleef een ogenblik stil aan de andere kant van de lijn. Bert Callens veegde waarschijnlijk zijn mond af. ‘Wees nu eens redelijk, Hannes,’ zei hij traag. ‘Wat jij nu vertelt, is toch een zaak voor de politie! Moeten wij gerechtelijke zaken oplossen? Moeten wij zaken onthullen, die het gerechtelijk onderzoek alleen maar ingewikkelder maken en bemoeilijken? Een dergelijk artikel in “De Morgenster” zou wellicht alles in de war sturen... Onze krant anticipeert niet, ze brengt kommentaar. Wij zijn trouwens journalisten, geen openbare aanklagers!’

‘Wat raad jij me dan aan te doen?’ vroeg Hannes woedend. ‘Schrijf een brief aan de prokureur des Konings!’

‘En als die mijn brief in de prullenmand gooit?’

De hoofdredakteur blies in de hoorn. ‘Schrijf dan nog een brief. Blijf desnoods brieven schrijven. De aanhouder wint. Je begrijpt me toch, nietwaar? Jij bent hier redakteur van den huize. “De Morgenster” pakt toch zeker niet uit met een flagrante oratio pro domo... Heb wat geduld. Profiteer van je vakantie. Alles komt in orde, je zult het zien! Weet je wat? Kom tijdens het weekend eens langs. Mijn vrouw heeft al meermaals...’

Hannes legde de hoorn in. Bert Callens was een kwal, dat

[p. 118]

had hij altijd geweten. Maar wat Bert Callens zei, gebeurde. Dit was de tijd van de kwallen, de holtedieren die bij aanraking een branderig gevoel veroorzaken. De kelner veegde juist met een stuk brood de laatste jus uit zijn bord, hij gedroeg zich alsof hij niets gehoord had. ‘Welk is het zwaarste bier dat je hebt?’ vroeg Hannes.

‘Duvel,’ antwoordde de kelner, zonder na te denken.

‘Breng me een duvel op het terras.’ Hannes voelde dat de schaamte in zijn gelaat palpiteerde. Er was iets met de wereld aan de gang dat hij niet begreep. De mensen waren helemaal ànders dan hij, lichtzinniger zeker, ikzuchtiger ook, èn hoogmoediger. Hij was ouderwets: naïef, lichtgelovig, altruïstisch... Mistroostig keek hij naar het lege pleintje voor de herberg. Tussen de stenen schoot het varkensgras op, alsof het zich in de kortst mogelijke tijd wilde meester maken van de aarde. De schandpaal zat vol korstmos, alsof hij groene pokken had...