Geachte Muizenpoot en achttien andere gedichten

[p. 27]

[Krasse taal van gene zijde.]

Krasse taal van gene zijde.

Wij staan onze vader toe nogmaals te spreken, maar,
hoezeer ook voorbereid op alles door onzalige dromen:

zo jongens, daar ben ik weer, zullen we maar meteen
naar huis, (en godweet hoelang verkocht al en het geld

verpest) en grappen: hoe gaat het er mee, nou goed, ik
zag Pappa nog in Americain, (dit blijft opwindend, nu

al zes jaar na zijn dood), blijkt ons totaal onmachtige
beheer over de ontembare materie voor de ontslapene

van overleefd belang. - Er was zoveel en onduidelijk
lawaai, zegt hij, mijn onverwoestbare liefde overstemd

door de rampzalige langzame treinen op de afgezaagde
vertrekplaatsen waar ik terzijde stond vol wurging, kind,

tussen zinledige versierselen, je hatend en liefhebbend
omdat je weer hors d'oeuvre had gevreten op mijn rekening:

[p. 28]

 

hoe overtuigd was ik van mijn onsterfelijkheid, een echte

 

rotgrap. Nu ben ik, zoals vroeger stombezopen, verheven

 

 

 

boven iedere verdenking tot in grazigheid van zachte,

 

zeer voorzichtig overregende, onvergelijkelijk groene

 

 

 

landschappen, waarin ik wrakeloos uitzie naar spelende,

 

verwende hazewindhondjes. De verdomde ellende is dat

 

 

 

de weinigen waar je van houdt een soort verachtelijkheid

 

aan deze gevoelens schijnen te ontlenen: hoe anders,

 

 

 

zonder God of gebod, zouden jullie langer blijven door-

 

darren tussen de bezielde levenslustige biefstukken,

 

 

 

mijn mooie nerfjes, o babytjes van vroeger, o verlangen

 

in deze onherbergzaamheid naar warm smoezelig vel over

 

 

 

kwetsbaar, overvloedig bekleed gebeente -