Langs en over de aarde

[p. 6]

Lorelei

Kristallen schaduw van water
Ziet zij de lotus drijven,
Zoals ook witte zwemvogels
Hangen laag in de lucht.
Voor dag en dauw is de morgen,
Helklinkend, rimpelloos,
Insecten glinstrend als glas,
Licht om stil naar te horen.

Wat doet haar de morgen denken,
Wellustige spiegel van lover,
Met blauw door het blauwe heen
En nevel ijler en ver.

Wat doet haar de watertuin denken,
Zij zag zich liever onsterflijk
In woorden die ook morgen leven,
Als de varens al lang zijn vergaan.

Rivier van papier dan haar ogen,
Zwevend voorbijgaand als zwaluw
Klimmen zij weer en dalen
Bladzijden lang in de tijd.

[p. 7]

 

Alles werd anders wanneer

 

Woorden hun adem maar wilden

 

Huiveren en doen zingen

 

Over haar eenzaamheid.