Langs en over de aarde

[p. 8]

Tussen aarde en lucht

Galop van zon op de wolken
Boven het wijde klassieke landschap,
Lichtgevend aan goden,
Herkenbaar de zon in de dag.
Maar herfst verwoekert de velden,
O leemgrond, onttakelde tak:
Een foto van herfst zonder regen,
Geen koren maar hemelvuur.

Diana, vol ongeduld,
In het lage dorp zonder schaduw,
Wenst zich ver, over zee misschien,
Met een vlucht van adelaren
Omhoog tussen aarde en lucht.
Zij spant haar boog door de middag,
Baadt in het varende water.

Een vogelsnel rijtuig wenst zij zich,
Gespannen met gitzwarte moren,
Of liefde, om zich te herkennen
In waaien van hevig vuur.

Uit het donker boven de struiken
Glijdt haar zuster, de maan,
Hoog langs verlaten sferen.
Doolt zij? of bereikte zij rust?