Langs en over de aarde

[p. 12]

Molière

Krekels witten de morgen.
Aanschouw het water, de onrustige adem
Van het vroege uur die ruiten bedauwt
En de vlassige velden doet bewegen. Toch
Parijs is nog duister als de Bastille

Neen, als dromen van een vrek
In aarde's diepste diepte,
Voorpost van het graf. Kandelaars
Dommelen in het Illustre Théâtre, ook
De ingebeelde zieke wentelt in zijn slaap.

Jouw pen, Jean-Baptiste Poquelin,
Zoon van een hofstoffeerder, kent
Alle vermommingen van egoïsme,
Is bewonderd en gehaat
Als nacht's spitse clarinet.

Hoor! Eenzelfde misère en geluk
Na eeuwen, doen je woorden klimmen.
Zij leven buiten. Zie maar het park met
Heimelijke misantropen, ééns en voor goed
Tussen de letters weggewandeld.