Derde Uitkomst.
Oude Tobias. Anna.
Wat hoor ik voor geblaat? wat is dat voor een beest?
Een Bokjen ik door gunst heb van myn heer verkreegen.
Wat leit ons aan die man al wonder veel geleegen.
Zyn gunst is waarlyk groot; met ernstige gebeê,
En vriendelyk verzoek, drong hy my 't beesje meê
Te nemen: eet dat t'zaam, heeft hy my aanbevoolen.
Verschoont myn twyffeling, Anna, is 't ook gestoolen?
Of met een schrand're trek den eigenaar ontleend?
Hoe schersje met uw vrouw? ik denk niet dat gy 't meent.
Wanneer heeft Tobias aan Anna zulks bevonden;
Ontrouw of leugentaal? hoe werd ik nu geschonden!
De scherpe armoe, lief, verrukt'er thans wel meêr,
Hebt gy 't onregt gehaalt, brengt die het toekomt weêr,
Myn ziel zou walgen om gestoolen goet te eeten.
Vertrouwt gy, Tobias, my dan zo godvergeeten,
Dat ik my zelfs hier zou bezoet'len aan 't verboôn,
O neen! het is een gift, geschonken boven 't loon.
Het is te veel, ik kan uw woorden niet geloven.
't Is lang genoeg getergt, zoekt gy myn eer te roven,
Dat gy onnozel my als met de voeten treet.
VVat zyt gy zelver meêr als met de schyn gekleet?
VVaar is uw aalmoes nu zo mildelyk uitgeschooten
Van u in onze fleur? wat hebben wy genooten
Daar voor als Godes straf, veroorzaakt door 't beleid
Van menschelyke eer, en uw schynheiligheid.
binnen.
| |
O aldoorziende God! regtvaardig in uw werken,
Die't innerlyk gemoed uws schepzels kunt bemerken,
En zyn geheime weet, gy kend myns leevens loop,
Of oit een aartsche steun my strekte tot een hoop;
Was oit myn deugd een schyn om hier in eer te leeven;
Wierd ik te zwaar gestraft, ô heer! wilt my vergeeven
Indien ik moeloos werd: uw weegen zyn t'opregt,
Om hier des Vaders quaad te straffen aan uw knegt.
Zy hebben, laas' gedoolt op 't dood'lyk pad der zonden,
Waarom zy zyn geboeit, gevangen en geschonden:
Ja duizenden gedood, en and're tot een spot
Gebleven, en nog meer: die uw, ô groote God!
Verlaten om gewin, en ik, die hier moet zwerven,
Getrouw, maar troosteloos, wenst niet als om te sterven,
Nu ik dit scharp verwyt moet hooren van mynVrouw;
Het vlees van myn gebeent' beschuldigt my; de trouw
Werd door haar mond geschend, ô heere! wilt dog wenden
Dees droefheid van my af, en eindigt myn elenden;
Ik zieltoog na de rust, trekt 't lichaam uit den nood,
En voer myn ziel nu op in vader Abrams schoot.
Maar zagjes evenwel, den yver zou verslinnen
En kneuzen 't teer gemoed, ik moest niet eerst beginnen.
't Waar beter ook geweest indien ik overleid
Had eerst des zaaks gewigt, en dan tot haar geseit
Wat rede billik vond: daar 't scheel is uit gerezen,
Kan my wel meerder schult, als haar zyn toegewezen.
Zo zy onschuldig is, dan heeft haar hevigheid,
Gelyk de waarheid zelfs, als tegens my gepleit.
Heb ik te hart gegaan, 't is billyk dat ik lyde;
Men moet in trouwgeval dog altijd questi myden.
binnen.
|
|
Auteursrechtvrij