Nieuwe winde-kelken

[p. 63]

Aan eene moeder.

Hoe schoon stond de bloemkroon op 't jeugdige hoofd,

Toen 'k u in de Bruidzaal mogt groeten;

Toen waart ge aan de Vreugd en de Schoonheid verloofd;

De Jonkheid bragt hulde aan uw voeten;

De oranjebloem zelfs scheen niet wit bij den glans
Van 't elpenblank voorhoofd, gedekt met haar krans.

Thans buigt zich uw schedel allengskens ter neêr;

Uw voorhoofd, met rimplen doorsneden,

Tooit sneeuwwitte bloesem noch elpenbeen meer;

Geen jeugd strooit gebloemt' voor uw schreden.

o Moeder, in wie dus de Schoone verdween,
Waar is nu de bloemkroon van gisteren heen?

Maar hoe? Is die bloemkroon gevallen ter aard',

Waarheen mij uw blik schijnt te wijzen?

[p. 64]

 

Ja, 'k zie daar, als bloesem, die viel in den gaard,

 

Een krans, om zijn schoonheid te prijzen;

 

Een krans, die maar enkel uit knoppen bestaat,

 

Waarin zich de wordende Schoonheid verraadt.

 

 

 

Een krans is 't van - kindren, gekweekt met uw bloed,

 

Dat helder hun wangen doet blozen;

 

Van kindren, wier oogstraal nu blinkt van uw gloed,

 

Wier lip is bedekt met uw rozen;

 

Van kindren, in wie gij, o Moeder! herleeft,

 

En ons weêr uw schoon te bewonderen geeft!

 

 

 

Buk, Moeder! naar de aarde, en vergaâr op uw schoot

 

Het kroost, dat uw voeten omhuppelt;

 

Dan tooit u de krans, die uw lokken ontschoot,

 

Met tranen van vreugde bedruppeld.

 

Cornelia sprak: mijn juweelen zijn hier!

 

En gij: Zie de bloemen, waar 'k thans mij meê sier!