|
| |
| |
| |
Vergoeding.
Bij 't zacht geklank der bellen,
Die met haar schel geluid
Der schapen tred verzellen,
Trekt vóór me een herder uit.
Zijn kudde scheert de zoomen
Van 't breed en zonnig pad,
Waar 'k in de schaâuw der boomen
Het gras zie groenen, glad.
Ik druk van ver hun sporen,
In stil gepeins verloren,
Gelijk een wandlaar doet.
Op eens, bij 't langzaam stijgen,
Wat voorwerp treft mijn blik?
Aan gindsche groene twijgen
Wat witte bloem zie ik?...
| |
| |
Neen 't is geen bloem, die, groeijend,
Waaraan ze, in witheid bloeijend,
Het is een vlok, die, mollig,
Een doorn met dons omgeeft,
Dat 't schaapje, zacht en wollig,
O sprekend beeld van 't leven!
Zoo trekt de mensch daarheen,
Door doorn bij doorn omgeven,
Die groeijen langs zijn schreên.
Ach, welk een pad wij kiezen,
Steeds moeten we onder weg
Dat schijnt voor 't schaap te wezen
De prijs voor 't handvol groen,
Van 't grasveld opgelezen
Laat gij dan, groote Herder!
Geen schaap door u gehoed
Een enklen voetstap verder,
Eer 't ook dien prijs voldoet?
| |
| |
Vraagt ge ieder mensch op aarde
Van 't geen uw hand hem gaf?.....
Ik sla op nieuw mijn oogen
En, zie! een kleine roover,
Die van een boomtak daalt,
Springt op de doornstruik over,
Die met het vlokje praalt.
Een vogeltje, even moedig
Woelt met zijn bek al spoedig
Daar stijgt hij weêr naar boven,
Om 't dons, dat hij mogt rooven,
Als waar' 't een schat, verheugd.
Dat dons toch moet nog heden,
Zoo koesterend als zacht,
Het kleine nest bekleeden,
Waar hij zijn jongen wacht.
| |
| |
't Moet hun ten peluw strekken
Om 't pluimloos broed te dekken
Voor de avondlucht van Mei.
't Moet van de zorg getuigen,
Die God, zoo groot als goed,
Met vriendlijk nederbuigen,
Zelfs 't muschje ervaren doet.
Die 't lam in de armen draagt,
Voor 't vogelke te gader,
Dat hem een nestje vraagt.
Zoo helpen beide elkander,
Schoon de een niet weet voor d' ander,
Zoo moet het schaap, bij 't weiden,
Den vogel 't leger spreiden,
Die 't lentelied zal slaan.
Zoo, tusschen aard en hemel,
Schept God één liefdekring,
En vat al 't bont gewemel
Der schepslen in dien ring.
| |
| |
En daarom - wilt niet jammeren,
Gij, broeders, die mij hoort,
Trekt ge in den weg der lammeren
Langs 't doornig reispad voort.
Laat ge aan den weg de vlokken,
U van de vacht gescheurd, -
Om 't dons, aan u onttrokken,
Zelfzuchtig niet getreurd!
Misschien wordt met uw vlokske
Uw broeder ginds gekleed,
Of eet hij daar van 't brokske,
Dat gij hier vallen deedt!
|
|
Auteursrechtvrij