Winterbloemen

[p. 165]

Vroege vorst.

Wat prijkt die vruchtboom, rijk gezegend,

Met bloesems overlaân!

Of geurge sneeuw hem had beregend,

Zie 'k hem in 't zilver staan.

O later, als hem vrucht zal tooien,

Voor zilver goud, hoe dán

Zal hij zijn gulden gaven strooien,

Ik zaamlen wat ik kan!

Vergeefs gewacht! Een vorst der lente

Valt op dien bloesemtuil.

Zij rooft mij mijn beloofde rente,

En al mijn hoop gaat schuil.

Nu, 't zij! Wat is er meê verloren?

Een jaarwinst op zijn hoogst!

Straks komt op nieuw de Meizon gloren:

'k Gaâr licht een dubblen oogst!

'k Zie, jongling, hoe de Jeugd met bloesem

Uw leven overstort.

Maar ach,... die ijskoude in uw boezem

Maakt, dat uw bloemhof dort!

Bij 't jonge Holland onzer dagen

Hoe schraal is 't bloeiseizoen!

Hoe menig' rooven wintervlagen

Des harten voorjaarsgroen!

- ‘Wat nood? Straks wordt de Mei herboren!....’

Maar u bloeit zij niet meer!

Is 's harten bloesem eens bevroren,

Die lente keert niet weêr!