De pothoofdplant

[p. 38]

De priester

Een pijnlijk iets, als Priester, bei', en Nood
ter weerszij van de brug een tjalk verbeiden;
de protestantse jeugd gluurt half-bezijden:
reminiscentie van voorvaders dood,

oer-heugenis van nog vóór Alva's tijd.
Het Allerheiligst maakt een slechte beurt;
de Priester is geïrriteerd en kleurt,
terwijl het schip heel langzaam nader glijdt.

Hij vindt de blik dier jeugd verduiveld kras
en koud de Noordenwind, die vlijmend bijt;
terwijl hij, plechtig, op en neder schrijdt,
houdt hij één hand, verholen, in zijn jas.

Het bruine zeil, reusachtig tegen 't fond
der opgehaalde brug, slaat revend neer;
de Priester loopt met Onzen Lieven Heer;
een wrange trek om zijn verbeten mond.

Nu is het schip voorbij - de Priester gaat
omzichtig, waar de menigt' voorwaarts stuwt;
het eerst die jeugd, die het mysterie schuwt;
zólang nieuwsgierig, als het dichtbij staat.

En nu, alleen weer, en bedacht op Dood
en op uiteindelijk berustend lijden,
zie ik hem afzijds van de mensen schrijden
en trooster zijn in iemands laatste nood.