Logo DBNL
De pothoofdplant (1936)

De pothoofdplant

(1936)–Jac. van Hattum–rechtenstatus Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende

Und ich sah, dass es zarte, feine Frauenhände waren....

 
Hij droeg de vloek - had zij gepeinsd haar dagen
 
niet op het kind en het ellek uur gevoed,
 
wel toegeneigd, schoon onder pijnlijk vragen:
 
‘Geen zoon, geen zoon, dan zijn mijn dagen goed.’
 
 
 
Formerend was ze geest in aarz'lend leven,
 
dat vond zijn vorm, úit boven hare wil;
 
nerveus had zij z'n dagen vol geschreven;
 
zij zag den zoon en zweeg, verbijsterd, stil.
 
 
 
Een knaap ging hij - eenzelvig en verlegen -
 
hij vond de weg niet, die een knaap wil gaan;
 
hij, die in het leven aandeel had gekregen,
 
bleef zeer vervreemd en aan de ingang staan.
 
 
 
Totdat een dag men smalend zei: ‘Gij, peinzer,
 
gij zijt een vrouw...’ - toen vloog een gloeiend rood
 
hem naar de kaken en toen werd hij veinzer,
 
ging dol en driest en zocht de koele dood.
 
 
 
Hij droeg de vloek - zijn vrouwenhanden waren
 
zacht als fluweel - zo was zijn gans bestaan,
 
onmerkbaar zelfs voor allen, die hem zagen:
 
aan 't anders-zijn is hij teniet gegaan.
 
 
 
Want smachtend ging hij, die niet anders wilde,
 
maar onbewust week van 't verlangde pad;
 
één, die zijn driften aan zichzelve stilde,
 
schoon elke daad zijn fel berouwen had.
 
 
 
Zijn leven was martyri - eenmaal minde
 
hij zijnen vriend - úit boven elke maat,
 
tot, plots'ling, hij te nacht zich klaar bezinde,
 
dat strafloos geen natuur te buiten gaat.
 
 
 
En schuwer nog ging hij zijn donk're dagen,
 
zijn uren toe - de vriend had hem verstaan
 
en was verwonderd om zijn vreemde vragen
 
en wreev'lig dan aan hem voorbij gegaan.
 
 
 
Toen vraten spot en haat en misverstanden
 
aan ellek uur - na 's vrienden grof verraad,
 
en smalend wees men hem zijn vrouwenhanden
 
en hoonde hem om zijn uitzond're staat.
 
 
 
Wijd spant het water onder deemst'ren nachten
 
- stolden Gods sterren tot een verre traan? -
 
Hij is de golven, die hem fulpen wachtten
 
en moe-gejaagd, zijn einde toegegaan.
 
 
 
Want, wie aan het leven dus gepijnigd stonden,
 
drijft het leven voort tot een verkort bestand;
 
zij, die hem 's morgens in de golven vonden,
 
wezen elkaar zijn fijne vrouwenhand.

Vorige Volgende