De pothoofdplant

[p. 50]

De aarzelende.

Had hij maar eerder, dacht hij, toegetast,
maar iets gezegd van wat hem steeds bezielde;
die duizend maal in dagdroom voor haar knielde
en hong'rend was, had aan haar dis gevast.

Zij moedigd' aan, waar ongeschreven wet
belette zélf het grote woord te spreken;
haar zoekende, was hij haar steeds ontweken;
hij duchtte spel en had zich mat gezet.

't Inwendig zingen werd nooit tongetaal
en wat hij 's nachts, poëtisch, formuleerde:
zijn Liefde, die haar bovenal begeerde,
leek hem bij dag verwaten en banaal.

Hij vond de woorden niet en hij ontweek;
- een vlinder, die aan de cocon bleef hangen
met vleugeltrilleren - 't bleef z'n verlangen....
hoe zij vergeefs hem naar de lippen keek.

- Hij liet niet los en vlinderde niet toe,
hoe ook de bloem hem noodde en bekoorde -
en zij, die nooit het lang-verbeide hoorde,
werd deze aarzeling en het eigen wachten moe.

‘Hij zal’ - dacht zij -, die instinctief verstond,
‘begeren, aarzelen en nimmer hand'len’
- bespiedend, zag hij haar een avond wandelen,
zijn woorden lezend van eens anders mond. -

En hong'rend week, die aan haar dis gevast
en nooit gezegd had, wat hem steeds bezielde,
die in zijn dagdroom aan haar voeten knielde
en, altijd aarz'lend, nooit had toegetast.