Verzamelde gedichten

[p. 246]

aant.

De gestrande ark

Toen steeg de zon, het zwarte water
trok af, de kieren in, de diepten & de poriën
der aarde. En toen de oudtestamentische rechtschapene
aan 't hoofd van zijn zonen, zijn vrouw
en de vrouwen zijner zonen vóor
aan de uitgelegde loopplank verscheen,
terwijl achter hem de uitverkoren paren schuw
te zamen drongen, doodsbenauwd hun poten
aan deze nieuwe aarde vuil te maken,
schrok hij zichtbaar.
Het verderfelijke water had
een menging aangegaan met de aarde waar
hij zo van had gehouden, en in de kille
ontbinding lagen dood, verraden & besmeurd
al de dieren die hij niet had kunnen kiezen.
En hij wist, dat als hij niet
die ark gebouwd had en die groep uitgekozen,
dat dan de vloed wel achterwege was gebleven.
Radeloos keek hij naar zijn zonen,
zijn vrouw en de vrouwen zijner zonen;
hij was van hen vervreemd.
En zonder namen trokken zij af, de spleten in,
de kloven & de plooien van de aarde.
Hij bleef achter met het statenloos gedierte.