Verzamelde gedichten

[p. 247]

aant.

[De tijd staat niet stop, nee, steeds]

De tijd staat niet stop, nee, steeds
komt hij in precies 't karakteristieke tempo
van Schuberts zwerver, die zoëven
de laatste residentie van de wanhoop heeft verlaten, aan
op punten waar het, naakt & in de
kleermakerszit van jonge herders
bevend spelend op de dwarsfluit,
noodzaak wordt stil te staan bij de bewijzen,
die zich aandienen uit het ongerijmde.
Om de tijd geen zorgen: die weet zich
voor morgen in te dringen, de les indachtig
van Troje, van Breda maar eveneens
van de moderne dialectiek, in die bewijzen,
in dat stilstaan zelf, tot in die noodzaak toe.
Dat zal een kwestie dan van bloemen zijn,
bloemen in oneigenlijke zin: neem Priamus' verschijnen,
langzaam & stralend als zo'n koperen klok, naar beeld
& gelijkenis een geharnaste zon, in de open plek
- vlugzout, druivensuiker - in 't van op de muren saamgedromden
woud; neem als dat nemen dan een opengaan,
vertraag, versnel dat naar believen, en voor
uw ogen, verbaasd beangstigend als de uitgeknipte
ogen die een functie vervullen in een surrealistische collage,
voltrekt de kringloop van de bloemen zich.
Steeds meer ruimte nemen zij, innemend
van kleur als 't eerste mouwloze truitje van
de oudste dochter, zij strekken zich alsof uit hen
als ogen slaap gewreven werd.
Het rimpelige vel van babies spant zich, en in
't diepstepunt van omgekeerde, holle speelgoedpiramiden
beven spelend als de luchtkolom in herdersfluiten
de priapische stampers en meeldraden: deze kelken zijn
tweeslachtig,
en zij gaan voorbij.