Verzamelde gedichten

[p. 248]

aant.

Twee wensgedichten I

Wat woon ik allang in deze kilte!
Het zal een fietsenschuurtje zijn, deze ruimte,
Dat niet meer gebruikt wordt. Als men er
Eenmaal achter is wat ik hier uitvoer,
Zal men het vol afschuw met de grond
Gelijk maken. Wat is het nu stil,
Nu het licht zo kalm de ruitjes door
Kijkt en het interieur niet méer verlicht
Dan olieglans de spierballen van gewichtheffers.
Ik kniel gedwee & schimmig bij
Dit kleine lijkje, en kus het kersenkoele vlees
Te vaak en op te veel plaatsen. Is dit vrede,
Dit kloppen onder vliezen, in vloeistof,
Voorstelbaar als een ongeboren baby?
Dit lijkje is van mij; dat blijft 't zelfde,
En kon de stap, die toneelspelers terug doen
In de plooival van het niets, toch maar
Gezet worden. Het niets draagt mooie kleren.