Verzamelde gedichten

Jennifer Juniper

Er zijn cijfers, die ook jij verstaat,

hoewel je taal verband houdt met de flora
van dit gebenedijde stervensuur en je blozen
komt van dat van rozen die, een kop als vuur,
de laatste vingers van de zon
om zich voelen sluiten en
niet weten wie dat is; cijfers, die
ook jou ontroeren, alhoewel geen straling
in je ogen benadert die daar huist
wanneer de zeewind muziek apporteert
van de overzijde van het Kanaal.

[p. 282]

 

Zo kun jij als enige van velen overzien

 

hoe mijn manier van denken becijferd is,

 

nu de mauve duisternis voor mij

 

een uitzonderingspositie schept waarop een eiland,

 

verankerd in de op precies ditzelfde uur

 

gebriljantineerde oceaan, zo trots zou zijn, -

 

de scheiding scherpt tussen jou, de vele in-

 

carnaties die je naar het voorbeeld van een wolk

 

bezeten hebt, en de toorts die feestelijk

 

door de nacht gedragen niet alleen, - o nee,

 

wie liefheeft geeft de voorkeur aan

 

gevaarlijkere wegen, - niet enkel het

 

vermoeide netvlies van persoonlijk

 

kijkersvolk met zijn herinneringen besmet

 

als de staart van een komeet.

 

 

 

We hebben elkaar langdurig & bedachtzaam

 

gesneden volgens een formule, voor wie wij

 

geen andere dimensie hadden dan de duur, en die

 

was kort: vlak daarna, terwijl de attributen

 

van dit uur, zeesterren, krabben en gefluisterde

 

wetenswaardigheden zoals strandjutters ze aan

 

de nachtwind toevertrouwen, in elk geval

 

de een van ons wel tranen uit de ogen logen,

 

bij wijze van spreken dan, verloor zij

 

zich kort & goed in spectrografieën die

 

een willekeurig punt als dat van ons

 

in een twee drie onterven.

 

 

 

Er zijn dus cijfers, die naar ik weet

 

ook jij verstaan kunt, nu ik je cynisch-

 

mythologisch kan zien kijken uit het midden

 

van een hofhouding van meidoorn en duizendschonen,

 

van mist en wat daarna het beste is

 

om iemands uitzicht te bemoeilijken: jij bent

 

ervan doordrongen dat het gemis dat jij verspreidt

 

niets heeft van de wijze waarop in het teken

 

der verenigde grotten van Calypso,

 

Circe en de Cycloop bij jou een toefje geur

 

van zonbeschenen rotsen halt toeroept

[p. 283]

 

aant.

 

aan blikken, dronken van de tijd, maar dat

 

integendeel jij verdwijnt in bloemen mild

 

te ontveinzen hoezeer je reeds veranderd

 

was, je beste maanden ingetreden zijn,

 

zoals die voorheen slechts nader kwamen

 

als een banvloek.