Mooie dagen

[p. 100]

13

Isabel keek Gloria belangstellend aan. ‘Hoe vond je het?’ vroeg ze niet eens onvriendelijk.

‘Er is niets gebeurd,’ zei Gloria.

‘Dat geloof ik niet.’

‘Ik wilde wel, maar hij niet.’

Isabel leek, vreemd genoeg, beledigd. ‘Wat mankeert er aan mijn mooie dochter?’

Als ze het wel had gedaan, was het niet goed geweest, en nu kennelijk ook niet. ‘Hij wilde niet dat ik hem eh... gebruikte,’ zei Gloria. ‘Hij is echt verliefd op me.’

‘O?’ zei Isabel. ‘Heb je ze tegenwoordig zo?’

‘Ik weet niks over vroeger,’ zei Gloria. ‘Maar nu ben ik ook verliefd op hém, geloof ik. Zullen we over iets anders praten? Ik moet er zelf nog aan wennen. Laat nou maar zien wat je hebt gekocht.’

‘Nee,’ zei Isabel. ‘Pas aan tafel mag je me zien. Ga jij maar vast naar de eetzaal, ik wil een entree maken.’

Ruth hield haar hand boven haar glas en zei dat ze vandaag niets zou drinken.

‘Keurig, mam,’ prees Tasja. Of zij de moeder was, en Ruth het kind.

‘Wat zie je er mooi uit, Boris,’ zei Gloria.

‘Kijk, ik heb ook een das,’ zei hij trots. ‘Van Libel ge-

[p. 101]

kregen, en straks gaat ze naast me zitten. Er komt ook muziek! Dan ga ik dansen met Libel. Dat heeft ze beloofd. Waar is Libel?’

‘Ze heet Isabel hoor,’ zei Ruth. ‘Die wacht tot iedereen zit, en maakt dan haar entree.’

‘Waarom?’ vroeg Boris.

‘Uitsloverij,’ zei Ruth. Dat laatste klonk bitter en Gloria keek haar verwonderd aan.

‘Ben je chagrijnig?’ vroeg Tasja.

‘Nee,’ zei Ruth. ‘Wat vind je van de nieuwe jurk van mijn dochter, Gloria? Mij is dat nooit gelukt. Je moeder hoeft haar maar één keer mee te slepen en huppekee! Een jurk.’

‘Ik vind hem mooi,’ zei Gloria.

‘Dank je,’ zei Tasja. ‘Isabel zei ook al dat hij me heel goed stond.’

‘Isabel!’ zei Ruth. ‘Waarom luister je wel naar háár?’

‘Als jij was meegegaan, had ik misschien zelfs naar jou willen luisteren, maar je wilde niet,’ zei Tasja. ‘Wat heb je gedaan vandaag?’

‘Op het dek gezeten,’ zei Ruth. ‘Je moet eens aan Gloria vragen wat ze heeft uitgevoerd. Ik denk dat ze een heel interessante ervaring gehad heeft. Zal Isabel leuk vinden.’

Wat heeft ze toch? dacht Gloria.

Tasja keek haar moeder aan. ‘Wat heb je vandaag, Wil je ruzie?’

‘Nee,’ zei Ruth. ‘Ik hou er alleen niet van dat anderen zich met mijn zaken bemoeien. Jullie zijn míjn kinderen.’

‘Alleen omdat Isabel hielp kleren uitzoeken? Dat deed ze vroeger toch ook met jou? Ze vertelde dat je er

[p. 102]

altijd heel leuk uitzag. Jammer dat je nu geen vriendin als Isabel hebt.’

In de stilte die nu viel keek Gloria om zich heen. Aan de andere tafels zaten ook al feestelijk geklede mensen. En er heerste een opgewonden stemming. Misschien waren zij wel blij dat ze de volgende dag weer naar huis mochten.

Naast hen bleven drie stoelen vrij. Tasja had een echtpaar al op die plaatsen gewezen, maar ze mompelden, weinig overtuigend, iets over een afspraak met kennissen. Definitief geen vrienden voor het leven.

Isabel wachtte met haar opkomst tot het voorgerecht op tafel stond. Er waren weinig mensen die haar niet aanstaarden.

Het korte jongenshaar contrasteerde hevig met de nieuwe witte jurk. En ze danste meer dan ze liep. Naast haar viel iedereen weg.

‘Wat zie je er mooi uit!’ zei Tasja. Boris keek alleen maar.

Gloria voelde zich zo trots ineens. Het kwam wel goed met haar moeder.

‘Ik wil me ook mooi voelen,’ zei Isabel. ‘Ik oefen vast op jullie, als ik weer thuis ben, begint het echte werk. Peter zal opkijken.’

Gloria schrok. Als Ruth haar mond nu maar hield. Maar Ruth keek Isabel alleen maar aan.

‘Wat kijk je?’ vroeg Isabel. ‘Je hoeft nu niet bang te zijn dat ik niet weet hoe ik netjes moet eten. Dat heb ik toch van je moeder geleerd?’ Ze ging zitten en vertelde: ‘Ruths moeder heeft een keer haar hele zilveren bestek op tafel gelegd, en me laten zien waar alles voor diende. Zelfs de oestervorkjes sloeg ze niet over. Ik was leergie-

[p. 103]

rig en ik heb er later veel aan gehad. Volgens mij ben ik een geboren oestereter. Hebben wij die samen niet een keer gegeten, Ruth?’

Ruth gaf geen antwoord en Gloria zag dat haar moeder het voorgerecht (mosselen in het zuur) opzij schoof. ‘Niet zo'n gelukkige opmerking hè?’

‘Niet bepaald,’ zei Ruth.

‘Doet er al niet meer toe,’ zei Isabel. ‘Dank zij je moeder zal ik nooit meer prakken of mijn ellebogen op tafel leggen. Daar ben ik haar ondanks alles heel dankbaar voor. Voor ik werd verbannen heeft ze me zelfs nog bloemstukjes voor op tafel leren maken.’

Gloria zag een zweem van kwaadaardigheid in haar ogen, maar voor ze iets kon vragen, zei Boris: ‘Ik wil altijd prakken, maar dat mag ik niet. Ik mag ook geen appelmoes meer bij alles eten. Dat vindt Axel niet goed. Komt Jochem ook bij ons zitten?’

‘Hij helpt even in de keuken,’ zei Gloria blozend. ‘Straks zie ik eh... wij hem wel.’

‘Aardige jongen,’ zei Isabel en grijnsde naar Gloria.

‘Ja,’ zei Boris. ‘De aardigste van allemaal. Of Libel?’

‘Daar weet jij toch niks van!’ zei Ruth opeens. ‘Je weet geen barst van haar!’

‘Nou hoor,’ zei Boris terwijl hij een mosseltje aan zijn vork probeerde te prikken. ‘Waarom praat je zo kwaad? Ik vind jou toch ook lief? En Tasja.’

‘Mij niet?’ vroeg Gloria.

‘Ik wil jou wel als mijn andere zusje,’ zei Boris. ‘Dan let ik goed op je. Dat je niet in het water valt.’

‘Ik wilde ook wel dat je mijn broer was,’ zei Gloria. ‘Ik heb altijd een broer of een zusje willen hebben. Vroeger spéélde ik dat ik ze had.’

[p. 104]

‘Jij zou een goede broer zijn,’ zei Isabel tegen Boris. ‘Iemand met wie je plezier kunt hebben. Het was gezellig in de stad, hè?’

‘Mamma wil nooit met mij winkels in,’ zei Boris. ‘Ik gooi dingen om en dat vindt ze niet leuk. Ik moet altijd met Tasja.’

‘Jouw moeder zeurt,’ zei Isabel.

‘Maar nu kríjgt Gloria er toch een?’ viel Ruth haar in de rede. ‘Als die Peter straks zijn kind krijgt, zou je het zo kunnen beschouwen. Hij was toch een soort vader? Dan wordt die baby een soort broertje of zusje voor Gloria. Ze mag er ook voor gaan zorgen. Gezellig met het jonge paar naar Londen. Dat had ze jou nog niet verteld, hè Isabel? Mij wel.’ Ze giechelde even.

‘Is dat zo?’ vroeg Isabel aan Gloria. ‘Wordt hij vader? En wist je dat al die tijd?’ Gloria knikte, maar had geen woorden. De ogen van haar moeder. Zoveel pijn.

Isabel stond op. ‘Ik moet even weg,’ zei ze met een dun stemmetje. ‘Het spijt me, Boris, maar ik geloof niet dat ik vanavond met je kan dansen.’ Ze liep kalm de eetzaal uit.

Gloria kon zich niet bewegen en staarde naar Ruth.

‘Wat is dit toch allemaal?’ vroeg Tasja.

‘Ik snap het niet,’ zei Boris. ‘Libel en ik gaan toch dansen? Komt ze nog terug?’

‘Nee,’ zei Gloria. ‘Jouw moeder heeft gezegd wat ík had moeten vertellen, en nu is Isabel verdrietig.’

‘Wat maakt het uit,’ zei Ruth. ‘Had je willen wachten tot die baby er was?’

‘Welke baby?’ vroeg Boris. ‘Ik snap het niet.’

Gloria vertelde het hem.

‘Wat erg,’ zei Tasja.

[p. 105]

‘Dus nu heeft Libel verdriet?’ vroeg Boris.

‘Ze komt er wel overheen,’ zei Ruth. ‘Isabel vergeet snel. Volgende week is ze jou ook vergeten hoor, Boris. Denk maar niet dat ze nog één seconde aan je denkt, als ze van deze ellende-boot af is.’

Boris kneep haar in haar arm. ‘Rotmammarotmamma!’ Iedereen keek, terwijl hij bleef schreeuwen.

‘Hou op!’ riep Tasja.

‘Laat nou los,’ riep Gloria.

‘Au!’ kreunde Ruth. ‘Boris, dat doet echt pijn.’

Hij beet in haar wang.

Gloria keek verstard en tot niets in staat toe. Ruth gilde en probeerde Boris van zich af te schudden. Zijn tanden lieten los, en gelukkig waren daar Jochem en de kapitein. Maar Boris was te sterk voor ze. Hij bleef zijn moeder knijpen.

‘Valium!’ riep Tasja. ‘Dat helpt. In onze hut!’

Meer slepend dan lopend kwamen ze in de hut. Tasja pakte het pilletje en Jochem wist het met water naar binnen te krijgen.

Eindelijk liet Boris Ruth los. Het bloed liep langs haar wang, en Boris stond met open mond naar haar te kijken.

Nog net geen wolf, dacht Gloria.

‘Laat hem maar met mij meegaan,’ zei Tasja. ‘Ik breng hem wel naar bed.’

‘Denk je dat je het aankunt?’ vroeg de kapitein.

‘Ja, hij is niet boos op mij.’

‘Op mamma,’ zei Boris heel rustig, of hij net wakker werd. ‘Mamma is niet aardig.’

‘Ze is je moeder, jochie,’ zei de kapitein. ‘Jochem,

[p. 106]

haal de verbandtrommel en verbind mevrouw. Ik moet weer naar de gasten. Ik neem niet aan dat we dit gezelschap nog zullen zien, vanavond. Ik hoop dat het jong is ingeënt tegen hondsdolheid.’

Boris zei: ‘Nou ga ik zeker slapen, hè?’

‘Ja,’ zei Tasja. ‘En Gloria gaat naar haar moeder.’

Voor ze ging, keek Gloria nog even naar Ruth. Vriendin?