Print Nederduytsche poëmata(1619)–Jan David Heemssen Vorige Volgende [p. 87] Brvyloft-ghedicht ter eeren van Gaspar van VVoonsel ende Anna Heemssen. WEl op, vry, onbedwongen, Een liedeken ghesonghen, Met stemmen overluydt; Tot vrolijckheyds vermeeren, Den Bruydegom ter eeren, En de schoon Ionckvrouw Bruydt. Calliope, laet d'ooren Van dit gheselschap hooren, Tot lof van't trouw ghespan, V stercke stem soet-vloedigh. Die d'Exteren hooghmoedigh Met grooter eer verwan. Gheluckigh sijn, die t'samen In liefde, naer 't betamen, Sijn loffelijck ghepaert, Sonder dat tweedracht twistigh Haer liefde crenckt, argh-listigh, Eer haer de doodt ontpaert. Alsulcke liefd' vol trouwen Sal altijdt onderhouwen Dees deughdelijcke Maeght: Alsulcke sal sy vinden Dat haeren wel-beminden Oock van ghelijck haer draeght. Eer sal soet worden bitter, Het swer[t] sneeuwit, en witter, Eer sal't [s]acht worden herdt; De Son [s]al eer niet schijnen, Dan dees trouw sal verdwijnen, Wt een van beyder hert. Want Venus soet in 't spreken Haer hert en heeft ontsteken Met haeren soetsten brandt; Oock sijn sy nu bevonden Seer sterckelijck ghebonden Met Hymenaeus bandt. O! salighen bandt crachtigh, O! suyuer liefd' eendrachtigh, O! hitte, vry van smert, Die, sonder te vernielen, Smilt in een siel twee sielen, Twee herten in een hert. Door u bystandt verheuen Soo worden ons hier leuen- d'Afbeeldsels voordt-ghebracht, Op dat sy naer ons souden Altijdt hier onderhouden Het menschelijck gheslacht. [p. 88] Door u wy met nieuw vrinden, En maeghschap ons verbinden, Soo dat hier menigh rijck Vereenight leeft in vreden, In wetten, en in zeden Een huysghesin ghelijck. Ghy blust in onse herten D'onsuyuere begheerten, Waer med' den schutter blindt Verduystert onse sinnen; Ons leerende beminnen Naer reden, soo het dient. Ghelijck Lucrecj schoone, Oft, haers mans eer en croone, Penelope gheacht, Sal sijn, maer meer voorspoedigh D'eer van haer bedd' behoedigh Dees maghet, dach en nacht. Oock sal dit wtghelesen Bedd' niet onvruchtbaer wesen, Maer sal doen sien met vreught Dees minnende gheminde Menighen schoonen kinde, Opwasschende in deught. Lucina goedertieren, Met ionstigher manieren, Sal haer behulpigh sijn; En sal in menigh baeren Haer trouwelijck bewaren, Versoetend' alle pijn. Van haere ionghe daghen Des Vaders aensicht draghen Sullen de sonen teer: De dochters sal vercieren De gracj, goey manieren, En 's Moeders deught en eer. Oock sullen dees voortbrengen Door 'sHemels goedt gehengen Veel vruchten, die men t'saem In deughden; en in eeren, Altijdt sal sien vermeeren Gheslacht, en goeden naem. O! nacht, o! ouerschoonen Nacht, die claer sterren croonen Veel lichter dan den dach: Nacht, die de hoog-gheboren Schoon Venus heeft vercoren: O! ouersoeten nacht. Phaebus, weer hy bemercken Comt all' ons' werelds wercken Oft weer hy sijn claer licht Op 't ander volck doet stralen, Van twee trouwer ghemalen En hadd' hy noyt 'tghesicht Vorige Volgende