Nederduytsche poëmata(1619)–Jan David Heemssen– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 92] [p. 92] Ode. HEt is ghewis, ick moet 'tbelijden, Ick minn' een ouerschoone Maeght; En sy alleen is mijn verblijden, Sy is 't die my alleen behaeght: Sy maer alleene, En anders gheene, Staet in mijn hert soo vast gheprint; Oock weet ick dat sy my bemint. En sy alleen can my ghenesen, En my van mijnen druck ontlaen; Aensiende maer haer minlijck wesen, Soo is mijn treuren heel ghedaen: Haer schoon bruyn ooghen Hun my vertooghen Soo suyuer, minlijck, en soo soet, Dat alle droefheydt vlieden moet. En als sy dan beghint te spreken, En opent haeren rooden mondt, Soo dunckt my mijn ionck herte breken, En weer her-leuen t'eender stondt: Haer soete spraecke, Daer ick naer haecke, Drijft in mijn hert soo groote vreught, Dat het gheheel end' al verheught. Och! wat een vreught waer't te ghenieten Een cusken van haer lipkens roodt, 't En soud' daer naer my niet verdrieten Te steruen dusendt-mael de doodt; [pagina 93] [p. 93] Want sy my 'tleuen Can weder gheuen, Ia, can my doen onsterflijck sijn, Verdrijvend' alle smert' en pijn. Dees vreught hop' ick noch eens te smaecken, Al sou 't my costen vlees en bloedt; Van die tot d'ander te gheraecken, Die my soo seer verlanghen doet: O! uer' ghepresen, Als dit sal wesen, O dach, o nacht vol soete vreught, Als my geschiedt soo groote deught. Te wijl doe ick niet dan verlanghen, Tot gheene saeck nut oft bequaem, En offer' slechts mijn heese sanghen Aen uwen hooghen waerden naem, Nu bly, nu droeuigh, Maer meest behoeuigh Van hulp', en troostelijck vermaeckt En ded' de hop', het herte braeck'. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij