de alkoof zag je poppen, niks anders dan poppen. - 't Was altijd 'n kemiek gezicht, als boven de luiken licht op de poppen viel. - Wat waren d'r een boel weggegaan met Sinterklaas. - Nog nooit was d'r zoo'n jaar geweest. - Ze had d'r schik in gehad. Ze lei altijd in bed te luisteren, als-ie verkocht. - Ze had pleizier als 't belletje van de deur ging. - Nog voor acht dagen, toen d'r zoo druk om de dure soorten geloopen werd, had-ie van achter de toonbank geroepen: ‘Wat doet ook weer de groote met de kap?’ - en ze had geroepen c.d.f. - Ze wist alles van buiten. - Nou wist ze niks meer, lag ze met d'r dichte oogen onder het laken - God, God, God, as je d'r over dacht, wer-je krankzinnig - da-je elkaar zoo gesproken had, dat 't zoo uit was...
‘Slaap ie Willem?’
Hij hield zich maar stil. Wat most-ie nou nog verder praten? Zoo zachies mogelijk snoot-ie z'n neus, om niet te laten merken dat-ie nog wakker lag.
Maandag was de begrafenis.
Dinsdag waren de luiken van het winkelraam.
‘Blijf nou nog 'n páár dagen bij ons slapen,’ zei Sien.
‘Nee, nou slaap ik weer hier.’
‘Ze zellen toch niet bij je inbreken!’
‘Dat weet ik wel. Maar een paar dagen vroeger of later, wat geeft dat nou?... Ik doe jullie tòch last an met 't eten.’
‘Last? Geen zier!’
‘Nee Sien, ik ga weer hier slapen!’
‘Kom dan in elk geval an.’
‘Goed.’
Van tien tot twaalf was-ie bij ze. Ze hadden stil
Auteursrecht onbekend