‘Nou?’, vroeg Bultje, nog op de stoep.
‘O vader! Vadertje!’ huilde zij, de zwarte vingers om den mond.
‘Wel allemachtig!’ zei hij kwaadaardig: ‘heb je 't nog is met brandewijn geprobeerd?’
‘O ja’, klaagde zij kermend; ‘o ik ga dood!’..
‘Nou! Nou! Nou!’ gromde hij.
Zij huilde drensend; hij schonk zich 'n kom koffie.
't Was niet te doen. Den heelen nacht had ze 'm wakker gehouen. Anders sliep-ie tot half vier, ging de lantaarns uitdraaien, tukte wat na als-ie klaar was. Vannacht kwam 'r niks van. 't Schaap hield je wakker. 'n Onmensch zou nóg niet geslapen hebben bij zoo'n gelamenteer, laat staan bij 't gekerm van je eigen pleegdochter. Bij de tafel schudde ze 't hoofd, soms gillend van pijn.
Bultje die een stevig gebit had en maar eens was getrokken wist wat 't was.
‘Hij mot 'r ùit,’ zei hij driftig z'n schoenen uitschoppend.
‘O nee, nièt trekken!’, klaagde het meisje.
‘Niet trekken? - Wacht jij maar is. Nou het 't lang genoeg geduurd.’....
Hij was besloten. In godsnaam. Liever den Meester betalen dan nòg zoo een nacht. Dat hield je niet uit. Overdag kruien en 's nachts om vier uur an 't werk. 't Most maar.
Met de beenen op 'n stoel, lui-uit, probeerde hij even te dutten. 't Ging niet. Telkens maakte ze 'm wakker, woelend in de alkoof waarin ze gekropen was en het wreeder schijnende daglicht doorkilde de kamer.
In de straat sneden harde geluiden. Met den groei van den dag werd het eene ketsing van wreevlige dingen - het vinnig gebits van een beitel ergens
Auteursrecht onbekend