|
| |
Elegie, ofte Nacht-klachte.
DEwijle dat de nacht op alderhande dieren
Verspreyt haer droevich kleet, op Velden en Rivieren,
En dat de wilde zee vermindert haeren stroom,
En dat de weerelt gans licht als in eené droom:
Dewijle dat de locht uytsteect haer goudé oogen,
Die haer uyt 's hemels sael al springende vertoogen,
En dat de droeve maen haer broeders plaets bewaert,
Die morgen wederom sal komen nae de aerd':
| |
| |
Soo dwael ick hier alleen daer my mijn sorgen draegen,
Om van u fel gemoet en wreede sin te klaegen,
Ionckvrou ghy licht gerust, en blaest uyt uwen mont
Dat goddelick venijn dat my dus heeft gewont,
In uwen eersten slaep van alle sorg' ontbonden,
Neit denckend' op mijn vier, niet denckend' op mijn wonden,
Niet denckend' om den God die met zijn wreede kracht
Heeft willen mijn gemoet doen staen in uwe macht.
Ick ligg' hier neer gestort voor uwe doove deuren
Als of my in de nacht wat voordeel mocht gebeuren:
Of datter hope waer om dijnen herden sin
Te trecken naer mijn hert, te leyden naer de min.
De vogels die de locht met vleugelen deursnijden,
De visschen die de zee met haeren steert berijden,
Die liggen nu in rust tot dat den dach komt aen:
Maer die u dient alleen moet oock by nacht vergaen.
By nacht vergaet hy meest, ick neem u tot getuygen
Mijn tranen die ick stort, daer met ick niet kan buygen
Haer on berm hertich hert. mijn tranen die ick hier
Laet liggen als een pandt van dit ellendich vier.
Elck dinck heeft zijnen tijdt, naer dat de koude daegen
Sijn lang by ons geweest, en d'ongetemde vlaegen
Van haegel en van sneeuw, en dat den grijsen baerdt
Des winters voor een tijdt bedeckt heeft gans de aerdt,
Komt Zephyrus weer aen, en uyt zijn schoone saelen
Laet zijnen silv'ren dauw op alle velden daelen:
En met den Adem soet die zijnen mont uytspreet
Neemt d'aerde wederom haer groen geschildert kleet.
Het een gaet, t'ander komt, de duysternis moet wijcken
Naer dat de ronde Son komt uyt zijn kamer strijcken,
| |
| |
En toont zijn gouden oog. En als de Son wech gaet,
Dan komt de Maen weer om die in zijn plaetse staet.
Het heeft al zijn gebeurt, het komt al op zijn tijden:
Twee dingen blijven vast: u wreetheyt en mijn lijden.
Mijn lijden blijft altijt, en d'oorsaeck van mijn pijn
Vonbeweeglick hert moet sonder ende sijn.
De oorsaeck daer van is dat ick niet twee kan minnen
Of dry op eenen dach, en spelen met mijn sinnen
Gelijck een lichte pluym daer Boreas op waeyt,
Nu hier vliecht en nu daer; en keert sich ende draeyt
Naer het bevel des wints: of als een schip gespleten,
Int midden van de zee, daer't roer is af gesmeten.
Maer houdt al even vast en onbeweechlick aen,
En blijft alleen op dy, en niemant anders staen.
Ionckvrou dat is mijn schult: hierom wil ick gaen vaeren
Daer ghy niet meer om my u hert en sult beswaeren.
Ionckvrou vaert wel, ick gae: ick gae daer ghy my sent.
Ionckvrou vaert wel, ick gae: ick loope naer mijn endt.
Ionckvrou vaert wel, ick gae, ick gae mijn leste gangen,
Ionckvrou vaert wel, ick gae, ick sal mijn hert uytlangen
En werpen voor u deur. doet open uwen schoot,
En neemt daer in de siel van die ghy hebt gedoot.
Laet my ten minsten toe dat ick daer in mach leven,
En wonen naer mijn doot: wilt my de weldaet geven,
Dat ick de plaetse mach bewaeren van mijn min
Die my geweygert was: en blijven vast daer in.
Of Venus sal mijn siel in haeren gouden wagen
Veel hooger als de Maen en als de Sonne dragen;
En by de lichten schoon, de lichten die daer gaen
In 'shemels schoon gebou mijn arme siel doen staen.
| |
| |
De sterren die ghy siet, dat sijn de weerde sielen
Die Venus en haer kint noch dagelicks vernielen;
Dat hebben minnaers oock geweest voor onsen tijdt.
En leven nu om hoog van alle sorg bevrijt.
Zy staen in Venus huys, zy letten ende mercken
Op ons verdriet en pijn, en uwe wreede wercken:
En draegen die vast aen by Venus end' haer soon,
Die elck op zijnen tijdt beschicken zijnen loon.
Int midden is een sael van onbekende bloemen,
Met bloemen opgebout, die wy niet konnen noemen:
Hier is Cupidoos stoel, die spreeckt daer ende secht
Een yeder zijn misdaet een yeder na zijn recht,
Daer neven is een perck, daer loopen twee Godinnen
De Droefheyt en de Vreucht, de susters van het minnen,
Die garen in een kruyck ons tranen altemael,
En setten die ten toon int midden van de sael.
Ons suchten altemael die staen om hoog geschreven
In Venus tafelboeck tot 't ende van ons leven:
Int midden is een schael, daer weegt men al ons quaet,
En die meest heeft geleen, die krijcht den besten staet.
Daer sal ick boven aen de beste plaets beerven,
Om dat ick ben geweest volstandich tot het sterven:
De eerste plaets is mijn. daer sal ick staen tot spijt
Van die u heeft behaecht en die my heeft benijt.
Ionckvrou, wel aen, ick gae, en laet u hier tot panden
Mijn tranen voor de deur, die bitter offerhanden:
Doch soo ick sterven moet, denckt eens in uwen sin
Of ick de doot verdien, om dat ick u bemin.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd