|
| |
| |
| |
Bruylof-Liedt.
INt midden van de locht heeft Iupiter een kamer
Van klaren diamant, gesmeten met den hamer
Van Mulciber zijn soon, die daer in heeft gestelt
Al dat men noch ter tijdt van Iupiter vertelt.
Hoe dat de oude vrou, de moeder aller saecken
Natura liet eéschoon en blijde maeltijdt maecké,
Doen't aerderijck eerst stont, en doen het groote velt
Des weerelts eerstmael was op zijnen grondt gestelt.
Het lach noch woest en wilt. de soete naem van minnen
En was noch niet bekent, noch niemant was van binnen
Geschoten van de sacht' en liefelicke smert
Die uyt de oogen komt geslopen in het hert.
Dewijle dat zy dus de suyver wijnen schoncken
En namen in de handt, en vroyelick uyt droncken,
Neemt Iupiter een kool, en schildert met de handt
Een beelt een wonder beelt, beneden aen de want.
En neemt twee pondt venijns, daer met de God der minnen
Cupido nu bestrijckt zijn doodelicke pinnen,
En strijckt dat aen de mondt en lippen heel rontom,
Aen d'oogen boven al: en wendet om end' om.
De Goden sagen toe, en werden seer verslagen:
Zy kregen in het sien ten eersten goet behagen,
Tot dat een soete koorts haer in het herte quam,
Gekropen meer en meer, die haer den sin benam.
Sy waren seer verheucht, en loegen in haer pijnen.
Men wist niet wat het was, men haelde medecijnen.
Haer ader wert gevoelt, men vraechde naer het quaet,
Men vraechde naer de sieckt', men vonter geenen raet.
| |
| |
Natura ginck terstont, en liet het werck naer trecken
De weerelt door en door, en ginck een volck verwecken,
Venijnich van gesicht, seer wonderlick van sin,
Dat noch tot dese tijdt heeft gants de weerelt in.
Men wist niet wat het was, het aertrijck was vol roeren,
De menschen waren bang', sy wouden krijch gaen voeren:
Met kracht en met gewelt, met yser ende vier
Gaen jagen wederom dat nieuw geboren dier,
Zy wouden in geschil met al de Goden treden,
End' ydel laten staen haer landen ende steden.
Men wasser van vervaert, men wister geenen raedt,
De een die sloot zijn oog, de tweede badt genaedt,
De derde riep om hulp: zy kregen soete wonden:
Men hiet het Toovery. Tot dat men heeft gevonden
Een goede medecijn, de welck verborgen was
VVel negen hondert jaer in Venus gulden kas.
Een goede medecijn, bekent in alle landen,
Van soentjens t'saem gemengt, en worsteling' der handen,
En lieffelick gesucht, en wat ontrent den schoot,
Dat niemant maecht en laet, en niemant doet de doot.
Dees soete koorts is nu gemeen in dese tijden,
En wonder wel bekent. Ghy moetet oock belijden,
Heer Bruydegom, dit is, dit is dat soete quaet
Dat u doen komen heeft in desen blijden staet.
Heer Bruydegom ghy saecht die vriendelicke straelen
Van't maechdelick gelaet, dat heeft u hert doen dwaelen,
Ghy wiert, ghy wiert gans swack, de soete koorts quam in,
Benam den wijsen raet, betooverde den sin.
Den brandt quam tot het hert, al u gedachten swommen
Int midden van het vier, men wist niet te bekommen
| |
| |
Tot hulp van dese sieckt, tot troost van dese pijn,
Haer ongenadich hert moest eerst versadicht sijn.
Haer aensicht is geweest de pijnbanck van u herte,
Haer oogen sijn geweest de buelen van u smerte,
Die hielden u vast aen, en met een harden bandt
Om vingen uwen sin, en boeyden u verstandt.
Maer nu ist eens gedaen, het yser is gebroken,
De banden sijn ontdaen, de boeyen sijn ontloken,
Neemt desen tijt tot hulp, en om gesont te sijn
Om helst dat selve quaet, en blust daer met de pijn.
Het heeft een groote kracht om quetsen en genesen.
Het was al u verdriet, het sal de wellust wesen.
Het was de pijn de smert, het sal nu sijn de lust,
Het was de ongeneucht, het sal nu sijn de rust.
De schoone nacht komt aen. siet de vergulden Goden,
De sterren kijcken uyt, dat sijn de gouden boden
Die Venus aen dy sent, die seggen dat is tijdt,
Te voorderen de saeck, te voorderen den strijdt.
Ons werck komt aen, wy gaen, wy sullen voort gaen haelen
De oorsaeck van u koorts, de oorsaeck van u quaelen.
Al staet zy by haer volck omringt aen alle kant,
VVy sullen haer nochtans u leveren in d'handt.
Nu ghy o lieflick volck Ionckvrouwen wijckt ter sijden:
Ghy die de Bruyt bewaert, en wilt met ons niet strijden.
Gaet troost haer voor het lest, en geeft den lesten soen,
Het ander dat ghy laet, dat sal den Bruyd'gom doen.
Gaet aen vrou Bruyt, gaet aen, den Bruydegom wacht binnen.
Gaet aen vrou Bruyt gaet aen het soete spel der minnen.
Gaet aen onnooselschaep, gaet aen onnoosel lam,
De lesten tijdt is hier, die noyt voor u en quam.
| |
| |
En sijt doch niet bevreest, ick ben u borch gebleven,
Dat ghy in dese strijdt behouden sult u leven.
En weest doch niet bevreest. het gene dat men doet,
En is niet om het lijf. de strijdt is sonder bloet.
En weest doch niet bevreest: ghy sult den maechdom laeten,
Die niemant goet en doet, noch niemant en kan baeten.
Het is een ydel naem, de maechdom en is niet,
Die niemant niet en voelt, die niemant niet en siet.
Hy is noch visch noch vleesch: de wijste van ons allen
En weet niet wat hy is. Hy kan oock licht ontvallen,
En sluypen door de handt. En weest dan niet vervaert,
VVant die hem dus verliest, die heeft hem best bewaert.
Heer Bruydegom ghy moet gaen minderen u pijnen,
Heer Bruydegom ghy moet gaen nemen medecijnen,
En sweeten uyt de koorts, en sweeten uyt de pijn,
Die anders niet en kan te recht verdreven sijn.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd