|
| |
Aen de Ionckvrouvven van Hollandt.
CHy liefelick geslacht, dat Venus heeft gegeven
Te voeren in de handt den sleutel van ons leven,
Die met u oogen saeyt dat goddelicke saet,
Dat in ons herten veldt altijdt gewortelt staet,
Ionckvrouwen 't is om u. ick sweere by de banden
Van onsen kleynen God, ick sweere by zijn handen,
Ick sweere by den pijl, den meester van mijn hert,
Die altijdt stoockt mijn vier en meerdert mijne smert.
Ionckvrouwen 't is om u. ick sweere by de schoone,
De schoone die mijn siel gevangen voert ten toone,
Die my heeft in haer macht, ick sweere by de pijn
Daer sonder ick niet sou in vreuchden konnen sijn:
| |
| |
Ick sweere by dat licht dat zy my pleecht te geven
Als zy haer oogen wendt de Sonne van mijn leven,
Het is om u geweest, alleen om dese saeck,
Dat ick Cupido wil gaen leeren onse spraeck.
Self Venus van dit jaer (het is niet lang' geleden)
Quam vroeyelick en bly naer Hollands rijcke steden,
Den silveren dau viel met druppels hier en daer
VVaer datse ging en stont, van haer schoon gouden haer.
Zy wou dat haeren soon by my wat sou verkeeren,
Op dat hy onse spraeck van Hollandt mochte leeren:
Ick gaf haer goeden moet, ick seyd' het sou wel sijn,
Het kindt is jonck genoech. zy liet het daer by mijn.
Hy woonde vast by my, wy souden Hollandts spreken,
Hy hadd' de spraecke vast in tien of twellefweken.
Ick hebbe menichmael, als ickse liggen vant,
Zijn pijlen ende boog genomen in de handt,
Maer als hy van my ginck, in plaetse van bedancken,
Sant hy my een geschenck (het sijn zijn oude rancken)
Hy heeft my eenen pijl gedruckt in mijn gemoet,
Die my altijdt in vreucht en smerte leven doet.
O bitter-soete pijn! dat is hy O Ionckvrouwen,
Die my eerst heeft geleert de hoop op een te bouwen,
Die my eerst heeft geleert, die my eerst heeft getoont
Den handel van het volck, dat ons soo quaelick loont.
Dat volck, dat soete volck, dat volck dat met haer spreken,
En met haer sacht gelaet der mannen hert doet breken,
Dat met haer godlick vier, en vriendelick gesicht
Als sterren in de nacht, ons duyster siel verlicht.
De oorsaeck van ons smert, de oorsaeck van ons vreuchden,
De oorsaeck van ons quaet, de oorsaeck van ons deuchden.
| |
| |
De schrick van onse siel, en wederom de lust,
De brandt van ons gemoet, maer die hem selven blust.
Dat ick de Sonne waer, of dat ick haren wagen
Een dach mocht ofte twee doen gaen naer mijn behagen,
Ick soude stille staen soo dickwils in de locht
Dat ick den schoonen glans van een aenschouwen mocht.
Dat ick waer als de Son, ick soud' haer oogen maecken
Twee sterren in de locht, dat zy my mochten naecken,
Dat ickse mocht aensien. ick soudese doen staen
In midden 's hemels troon niet verre van de Maen.
Hoe menichmael heb ick gewenst te mogen wesen
Een bie, een kleyne bie, om honich te gaen lesen
Vuyt haeren rooden mondt. als hy eens open gaet
Soo word' ick met een sap der lieflickheyt versaedt.
Dan komt haer siel in my soetrieckende geslopen
En vloeyet in de mijn, en doet de deuren open
Van mijn verheucht gemoet. dan is mijn brandend' hert,
Int midden van zijn vier, maer verre van zijn smert.
Cupido dat ick kond' soo licht soo kleyne wesen
Gelijck de minste vlieg', my dunckt ick waer genesen.
Ick soud' een huysken recht gaen maecken by den mondt
Van een daer ick op denck, daer ick in wonen kond'.
Dat sou mijn woning sijn, daer soud' ick altijdt suygen
Dat hemels lieflick nat, ick soud' haer sinnen buygen,
Haer wreetheyt doen vergaen, ick sou haer volgen naer
Tot dat ick in haer hert, of zy int mijne waer.
Gelijck de krekels doen, die in de bloemkens sweven
En by den soeten dau, en 't nat des hemels leven,
Soo gaet het oock met ons. de liefde kan ons voen,
Ia sonder spijs of kost of yet daer by te doen,
| |
| |
Het is een soeten dranck, het is een soeten regen
Die neer daelt in ons hert, het is een soeten segen,
Het is den honich dau die uyt u aenschijn vloeyt,
O Venus borgery, daer mede ghy bespoeyt
Bespoeyt ons drooge siel. als ghy ons wilt begeven
En mogen wy niet eens meer dencken om te leven:
Ons leven, onse siel, ons herten sijn gestelt
In uwe sachte macht, en vriendelick gewelt:
VVant Venus is een vrou, zy heeft ons oock de vrouwen
Gegeven in de macht, dat is al ons behouwen.
VVat sou de weerelt sijn, wat waer des weerelts grondt,
Ten waere dat men daer een lieflick aensicht vondt?
Men secht dat Iupiter als hy eerst alle saecken
Hier in dit woeste rond begonnen hadd te maecken,
Hem keerde drymaels om al lacchend', ende sprack
Dat in dit groote rijck noch eene saeck' ontbrack.
Doen bracht hy voort een dier, hy ded' een dier voort kommen,
Een dier, een lieflick dier, dat wy een meysken nommen.
Maer als hy't had volmaeckt, en sach zijn maecksel aen;
Hoe dat het hem toe loech, en sach het voor hem staen,
Self in zijn eygen werck kreech hy soo groot behaegen,
Dat hy zijn eygen min begonde te beklaegen.
Hoe dickwils heeft den Godt die met zijn stercke handt
En 't blixems vlammich vier doet daeveren het landt,
Hoe dickwils heeft hy self al sachjens komen kruypen,
En naer dat soet gesicht zijns alderliefste sluypen.
Dat was zijn konincks rijck, den hemel liet hy staen
Als hy maer naer den schoot van zijn Vriendinn' mocht gaen.
Ick acht hem levend' doot, ick sluyt hem van de menschen
Die sulck een dier aensiet, en niet en soude wenschen
| |
| |
VVat naerder haer te sijn. ick acht hem voor een hout
Die in de soete min al levende verflout.
Dat ick den hemel mocht voor Iupiter bewaeren,
Ick sou een nieuwe soort van volck daer in vergaeren,
De meyskens souden sijn het meeste volck daer in:
Dat waer een borgery, bequaem naer mijnen sin.
Het ambacht dat men sou in mijn gemeynte leeren,
Dat souden soentjens sijn, ick sou daer in verkeeren,
En werten stellen voor, die yeder wie hy waer
Met neersticheyt en vlijt sou moeten volgen naer.
Dees soete borgery en sou geen droefheyt maecken,
Haet, tooren, ende nijt, en sou men daer niet smaecken,
Geen krijch en souder sijn daer in, dan die geschiet
Met vreuchden en geneucht, en alst de min gebiet.
De vesten souden sijn gevlochten en geweven
Van myrten die den soon van Venus ons sou geven:
De Wallen souden sijn van traenen, die de bruyt,
Als zy te bedde gaet, den eersten nacht stort uyt.
VVant daer staet altijdt een van Venus kleyne knapen
Niet verre van het bed', soo haest als zy gaet slapen,
En gaert dat kost' lick nat, en nemet wel gewis,
Om dat het huyden daechs niet veel te krijgen is.
Doch so ick niet en kan tot mijne wenschen komen,
Soo hebb' ick even wel u lieden voorgenomen
Dit boecxken als een merck end' als een seker pandt
Van onse groote jonst te geven in de handt.
Ionck vrouwen, laet dan eens u lieden soete straelen
En blinckende gesicht daer vriendelick op daelen,
En wenst my, wenst my toe, dat voor den soeten loon
Ick noch besitten mach Cupidoos sachte kroon:
| |
| |
Den hemel van dien God (O die hem mocht beerven)
Is in den lieven schoot van zijn vriendin te sterven:
Den hemel van dien Godt is by het schoon aenschijn
Van zijne alderliefst' altijdt te mogen sijn.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd