Semi-finale

[p. 41]

Madrigaal

't Is niet de sneeuw die aan je voordeur ligt
in blanke vacht om zacht je voet te omvatten,
en 't is de koude niet, die met zijn hand van watten
tast naar de kleinste welving van je strak gezicht.
Ik ben het, lief, door vorst van huis verdreven
naar waar je warmte lokt en waar de haard
tussen de welving van je borsten leven
en lafenis voor mijn zwervershand bewaart.

't Is niet de storm die aan je ramen rukt,
noch is 't de winterwind die je aan de kieren
van je verholen huis hoort gieren,
hardnekkig, tot hij deuren opendrukt.
Ik ben het, lief; de vlaag van mijn verlangen
drijft mij naar jou, onmachtig zijn geweld
nog langer in te tomen. Gans ontsteld
hoor je mij kreunen om je vast te omprangen.

't Is niet de winter die mij verre houdt
van 't warme bed waarin je mijn lang wachten
waardin zult zijn, nog alle winternachten
totdat het lente wordt en zich de zon verstout
ons eindelijk te wekken in een klare morgen.
Ik wacht vergeefs, met eenzaamheid gestraft,
om in je huis en hart voorgoed te zijn geborgen,
waar je ongenaakbaarheid mij eindelijk toegang schaft.