Nagelatene gedigten en gezangen van juffrouwe Maria van Hengel, bestaande in geestelyke meditatien, tot opwekkinge van het geloof

(1737)–Maria van Hengel– rechtenstatus



[pagina 1]
I. Morgen bedenkinge. Myn Vader, schoon de Son, haar straalen Ontdekt aan myn gezigt, Soo gy uw Geestlik Ligt, Niet in myn duister hert doed daalen, Hoe kan ik u myn leedt Ontdekken? Och! hoe weet Ik 't zondig kwaad, daar uit te haalen? Zoo niet myn hert bestraalt, Die Zon die nooit en daalt. Ontdekt aan 't zielgezigt, den luister Van uw' Almogentheid, Dat voor uw Majesteid, Myn hert zig buig; Verbreekt den kluister,
[pagina 2]
Die 't willig houd geboeyt: Uw Heilig Oog vermoeyt Dees eigen liefd', die 't hert in 't duister, Door 't ongeloof besluit. Gy kent, ey, redm'er uit! En leert my, in myn Heilands leyen, Myn schult zien: Leerd dit hert, Dat nooit, door zonden smert Gevoelden, 't moeder kwaat beschreyen, En 't minste misdryf U Belyden; doet my nu 't Onzigtbaar zien, en willig scheyen, Van 't zightbaar; dat berooft Myn rust, daar 't rust belooft. Lyd nooit, dat myn gedachten swayen In 't wild; geeft dat ik niet,
[pagina 3]
U zoek (die 't hert doorziet) Met hertenloozen dienst te payen. Maar eer ik iets verrigt, Gering, of van gewigt, Leerd my 't met uwen Geest berayen; Opdat zyn raad alleen, My leid en anders geen. Laat my met hertelooze beeden, Nooit komen voor uw Oor; Weert d'onlust, in 't gehoor Van 't Woord, myn troost, in tegenheeden: En als uw hand my drukt, Dat wan-hoop nooit verrukt Myn hert in uw beleid te vreeden; Ik zie, als 't kruis geen nut Doet, hoe gy 't onheil stut.
[pagina 4]
Och dat ik nooit, myn tong gewenden Tot ydel zot gesnap, Veel min tot agterklap; En of ik 's naastens feilen kenden: Geeft dat ik 't Oordeel schort, Op dat ik niet en word Veroordeelt; leert my 't oog te zenden In 't eigen hert: daar leid Vry meer verdorvenheid. Laat my nog hert nog hant verbergen, Voor d'Armen, die gy my Zoo duur belast, dat zy My nooit vergeefs, om bystant vergen: Laat my nooit kwaad met kwaad Vergelden, dat nog staat, Nog geld-zugt, my tot zonden tergen. Geeft dat ik willig duik, En nooit myn magt misbruik.
[pagina 5]
Behoed my voor onnut verkwisten, Van woorden, tyd, en goedt; Voor leugentaal: en moedt Ik iemand, die geneigd te twisten, En vree wel breeken wou; Geeft, dat ik vreede hou, En denk, wel, of 't my alles misten, Dan ben ik nog te vreen Met u, met u alleen. Ey leerd my zien, of myn geweeten My vry spreekt; dat is niet: Gy Hertenkenner ziet Myn doen, en zult dat scherper meeten Na 't Regt; en 't scheeld'er van Maar eghter Jesus kan
[pagina 6]
My redden: hoe 'k my heb gekweeten; Nog schort 'er altyd iet. Aan zyn voldoening niet. Weert doodschrik, wilt my sterfkunst leeren, Op dat ik nooit verrast En word; als gy my wast In 't Bloed van 't Lam, wat kan my deeren? Wat houd myn hert beneen? Als gy my dit alleen Gelooven doet, ik kan begeeren, Het sterven voor gewin. Och ja! en 't leid'er in. Des avonds 't hert u opgedraagen, Doorzoekt; 't ontglipt my staag Wanneer ik 't ondervraag, Eer ’t werk ten halven overslagen
[pagina 7]
Is: wil 't zyn pligt ontvlien. Maar leerd het my doorzien, Zoo gy 't doorziet; zoo lang door vraagen Dat uwen Geest my Heer! Zegt, rust, daar schuylt niet meer. Dan zal de rust my zoeter weezen Als ooit, want uw geduld Bedekt d'ondekte schuld; En zoo een ziel wilt gy geneezen Die tot u komt berooft Van kragt: dit 's my belooft. Zo hoef ik immers niet te vreezen, Den Rechter spreekt my vry: Zyn Zoon voldee voor my.

Vorige Volgende

I. Morgen bedenkinge.