Nagelatene gedigten en gezangen van juffrouwe Maria van Hengel, bestaande in geestelyke meditatien, tot opwekkinge van het geloof
(1737)–Maria van Hengel–
AuteursrechtvrijTusschen een Onherbooren, de Geest, en het Vernieuwt Gemoet, etc.
Een Onherbooren, pleit,
Voor 's waerelds wys, en zeit:
Dit zyn zyn grootste schatten,
Maar een Vernieuwt Gemoed
Zeid: Dit 's myn hoogste goed,
't Geen dat gy niet kond vatten.
| |
[pagina 93]
| |
DEN ONHERBOOREN.
Myn ziel, 't en vind geen hooger goed,
Dat meerder nut, als wysheid, doed.
'k wil dan voor al naar wysheid tragten.
DE GEEST.
Maar is 't geloof geen grooter schat?
'T VERNIEUWT GEMOET.
Ja 't Hertenkenner geeft my dat!
DE GEEST.
Wel leert eerst 't waerelds wys veragten,
DEN ONHERBOOREN.
Veragten; is dan wysheid kwaad?
| |
[pagina 94]
| |
DE GEEST.
Ja; als gy daar te zeer op staat,
En door 't geloof niet voort kont treeden,
En daar myn woord u zegt, gelooft,
Zoo u die wysheid dan verdooft,
En wilt eerst vatten, met zyn reeden;
'T VERNIEUWT GEMOET.
'k Zie 's Waerelds wysheid, ydelheid,
Die stalkaars heeft myn ziel misleid;
'k Wou eerst begrypen, dan gelooven,
Dit deed my staag te rugge treen,
Nu straalt gy door dien duister heen,
Myn dwaalligt zwight voor 't ligt van boven.
| |
[pagina 95]
| |
DE GEEST.
Zie g' aardworm, uw verkrooken kragt?
Myn onnaspeurelyke magt
Wierd vaak gehoond, door uw mistrouwen;
Gelooft wat u myn woord gebiet.
Of gy 't begrypen kond, of niet,
Zoo moet gy 't vlees in teugel houwen.
'T VERNIEUWT GEMOET.
Deeze oude slaaf niet regt getemt,
Hield zoo 't geloof, en hoop beklemt,
't Was my onmoogelyk, door te breeken,
Maar nu uw ligt, myn ziel doorstraald,
Zyn toovertuig, daar meed' hy praald,
Is als een schaduw', weggeweeken.
| |
[pagina 96]
| |
HEILIGE VERWONDERING VAN 'T VERNIEUWT GEMOET.
Doen 't myn oordeel, wou bezeffen,
't Kon 't niet treffen,
Wat myn Heiland u beweegt?
Door uw lyden,
Die te vryden,
Daar gy al 't verderv' door kreegt!
Heeft uw liefd' hier toe bewoogen?
Of meedoogen?
Of deed 's Vaders wys besluit
U verdragen,
Zulke slaagen?
't Is voor my, 't zy waar 't uitspruit!
't Overstelpt m'e! 'k staa verleegen,
Met den zeegen,
'k Weet waar ik 't vatten zal,
| |
[pagina 97]
| |
Vel j' een oordeel,
Zoo vol oordeel,
voor een worm, een niet met al?
Doen ik wou dit goed begrypen,
'k Gingt benypen:
Straks uw oog, dat al doorboort,
Zag me dwaalen,
Sprak kan 't faalen?
'k Hebt belooft, tree daar op voort.
g' Hebt myn ziel, gered van vreezen,
'k Ben geneezen,
Gadeslager van myn hert!
Geen verkooren,
Gaat verlooren,
Hoe hy ook geslingert werd.
|
|