Nagelatene gedigten en gezangen van juffrouwe Maria van Hengel, bestaande in geestelyke meditatien, tot opwekkinge van het geloof
(1737)–Maria van Hengel–
Auteursrechtvrij
[pagina 119]
| |
Tot opwekking van ons ongevoelig harte, over den droevigen staat, van ons Vaderland en Kerke, en om ons zelven aan te porren, tot een naauw onderzoek van ons eigen Harte.
Zal niemand, in de bresse treeden
Daar Land, en Kerke dreund,
Wie is 't die s' ondersteund?
Getergde God! wat is de reeden?
Wat smookt 'er in 't besluit?
Gy voert uw oordeel uit,
Wy wagten zorgeloos op vreeden!
| |
[pagina 120]
| |
Wat heeft ons oogen zoo bestreeken,
Wat slaapzugt, heeft ons 't hert
Bekroopen? 't voeld geen smert,
En 't ziet Gods Toorenvuur ontsteeken,
Dit is de zwaarste straf.
Wy dwaalden van u af,
Nu is uw Geest, van ons geweeken.
Hier uit is 't misverstand gereezen,
Dat Land, en Kerk ontsteld,
En 't vroom gemoet bekneld:
'k Roep hier door uit, vol angstig vreezen,
Wy tergden uw geduld,
Wat zal 't, gaat straf na schuld,
Heer, met uw grooten Naam, dan weezen?
| |
[pagina 121]
| |
En 't liefd'loos hert, door vals vermoeden,
Wyt 't al zyns 's naastens kwaad,
't Verval van Kerk en Staat,
Daar ieder nedrig, moest bevroeden
Dat zyn weerstreevig hert,
Door trotsheid, 't al verwert,
En ons verwekt, dees' geezelroeden.
't Waar tyd, dat w' eens te zaamen spanden,
Ons smeekende gebeen:
Al is ons hert, als steen,
Och! of w' eens d' Almagt nog vermanden!
En dwongen, hem tot vreed'!
Al heeft hy 't wraakzwaard reed',
Hy breekt het, breekt j' uw zonden banden.
| |
[pagina 122]
| |
Wek op de kragt van 't Geestlik leeven,
Dat ieder zig verkloekt,
Denk hoe God, Meroz, vloekt,
Als s' in den stryd, zyn volk begeeven,
Zoo gy u dan ontrekt,
Myn ziel, die 't kwaad verwekt
Zoo is dien vloek, voor u beschreeven.
Wilt elk uw eigen schuld beleyen,
Ook die van Land, en Kerk,
Myn ziel, slaa hand aan 't werk,
't Is zwaar, maar egter 't zal gedeyen,
Tot heil van u, en al,
Die 't wel betragten zal,
Die 't kwaad wel kend, zal 't kwaad wel meyen.
| |
[pagina 123]
| |
Weekt 't harde hert, in traanen beeken,
Haal uit, al wat 'er schuilt,
Hoe is de wond vervuilt?
Daar dient geen balzem ingestreeken;
Laat eerst, door 't Corosyf,
Gezuivert zyn, en vryf,
Doch meest, uw stinkenste gebreeken!
Steld by uw ongereegelt leeven,
De strengheid van Gods wet,
Ziet hoe g' uw ziel dan red!
'k Weet, dat u Hel-angst zal doen beeven,
En doen u raadloos staan,
Maar grypt dan Jesus aan,
Die zal dog al uw schuld vergeeven.
| |
[pagina 124]
| |
Zoekt doch aan Jesus vast te houden,
Vernieuwt door hem 't verbond,
Door wien gy 't houden kond.
Gy moogt u zelven, niet vertrouwen,
Ons hert is al te broos,
En 's Duivels list, te loos,
Dit doet ons yvervuur verkouwen.
't Is nodig, ernstig t' overweegen,
Wat goed u nog ontbreekt,
En in wat schuld gy steekt,
En bid God om dien grootsten zeegen,
Dat g' u bekeeren kond,
Uit kragt van 't Nieuw Verbond,
Eist maar, waar zyt g' al om verleegen.
| |
[pagina 125]
| |
Heer heel ons Land! verwoest de zonden!
Stry tegens 't ziel verderf!
Dat niemand rust beërf,
Voor dat hy 't kwaad heeft uitgevonden,
En haat al wat gy haat,
Roei uit ons zondig kwaat,
En houd ons hert, aan u gebonden.
|
|