Nagelatene gedigten en gezangen van juffrouwe Maria van Hengel, bestaande in geestelyke meditatien, tot opwekkinge van het geloof

[p. 177]

Op de wyze van Amira, Wanneer ik uw schoonheid mis.

IK staa verbaast in 't overdenken van
't Genoten goed, waar voor ik nooit en kan
Uw' waarde lof toebrengen; u bekoord

Nooit lofgetuit,

Wat tong, of herssens uit,

Zoo gy geen hertstem hoord;

Myn tong! wel waarom zwygt gy ook dan niet?
Wil 't hert niet mee, daar op uw' Koning ziet?
Omdat Hy nog myn hertelooze bee

Wel heeft verhoort,

Daar gaat de tong op voort,

Om of Hy 't weer zoo dee;

[p. 178]

3.

 

Want eer ik schier myn smeeken had begost,

 

Ik kreeg van 't aards meer als ik wenschen kost,

 

Doe wierd ik 't hert, zyn ydelheid gewaar,

 

't Was zoo te vreen,

 

't Streek met den zegen heen,

 

En 't miste den Zegenaar.

Doe hebt gy weer uit gunst myn beed' ontzeid,
Daar ik opdrong uit onbedagtzaamheid:
Myn oogmerk miste, en 't uwe moest bestaan.

Ik zogt de rust,

In 't plegen van myn lust;

Gy zogt s' in 't tegengaan;

[p. 179]

5.

 

Klaagd dan myn ziel niet! als 't u al ontschiet,

 

Wat gy beoogt, nu gy de uitkomst ziet,

 

Hoe 's vaders zorg iets beters u bereid,

 

Schoon gy 't niet vat,

 

Dan of gy 't al bezat,

 

Daar gy hem zoo om vleid.

Kon ik geloven, 't geen ik weet, och dat
Ik in uw' gunst genood, 't geen ik bezat!
Waar 't hert maar los van 't zigtbaar, daar 't aankleevt,

Denk, die 't u doet

Begeeren, is 't, die 't moet

U geven, en ook geevt.