De verloren zoon, of Breda verrast

[p. III]

Voorberigt.

Het gunstig onthaal hetwelk mijne twee tooneelstukjes: de ontkoming van hugo de groot en de erfenis of het onverwacht geluk, bij mijne landgenooten ontving, spoorde mij aan om andermaal mijne krachten te beproeven, ten einde eene der merkwaardigste gebeurtenissen, waarvan de geschiedboeken onzes vaderlands gewagen, ten tooneele te voeren. Eene gebeurtenis, die ofschoon algemeen bekend, door elken regtgeaarden Nederlander, steeds met belangstelling zal gelezen worden; daar zij niet alleen met een krachtig penseel den heldenmoed en het schrander beleid onzer voorvaderen afschetst, maar ook tot een onuitwischbaar bewijs verstrekt, dat ons geliefd Vaderland, door de hand eener wijze Voorzienigheid, zoo menigmaal, onverwacht uit den nood werd gered.

[p. IV]

De vrolijke wending, die ik aan hetzelve gaf, zij niemand tot een' steen des aanstoots; daar ik meen dat de wezenlijke geschiedenis hierdoor niets in hare belangrijkheid verliest, en zij eerder stof tot een vrolijk, dan tot een somber tafereel oplevert.

Ofschoon dit Tooneelstukje minder geschikt is voor kinderen, dan mijne voorgaande, vlei ik mij echter, dat het niet geheel onnut is voor jonge lieden, die over het algemeen weinig smaak in de studie der vaderlandsche en andere geschiedenissen vindende, door het vertoonen van brokstukken uit de eerstgemelde geschiedenis uitgelokt worden, om nader kennis, met de lotgevallen van onzen geboortegrond te maken, welke eenen schat van de treffendste voorbeelden ter navolging opleveren.

de schrijfster.