[fol. Bviijr]
| |
Mijn hert is seer benaut, tgepeysen doet my schromen
Als ick op Buerman denck die stracx gestorven // is,
Mijn eten my vergaet, den appetijt bedorven // is
Want alsment segghen sal altijdt was hy by't bier,
Soo dat hy nau en was een ure nuchtren schier
Maer staegh en deed hy niet als zynen pensack laden
En even wel cost hem de felle Peste schaden
Teghens het segghen van Verkeerde meyning stout
Die mynen Meester nu in sulck ghedencken hout
Jae gaet weer op een nieu met hem noch vrolijc brassen
Maer wist hy't so worp hy zijn spillen al in d'asschen.
Nu ick moet binnen gaen, doch angstich vrees ic seer
Dat het noch worden sal om sterven onsen keer.
|
|