Gedichten 1861-62

[p. 134]

IX.
Intermezzo.

 

een werkman zingt:

Aan 't werken! sprak de nood tot ons:
wij werkten moedig, gansch den dag;
ons strooi was 's nachts zoo zacht als dons,
wij sliepen in met milden lach.

Wij wrochtten goed,

wij rustten zoet,

ontwaakten met verkwikt gemoed,
en zoenden lustig vrouw en kinderen,
om onze taak door vreugd te linderen.

[p. 135]

 

Aan 't werken! riep de nood ons toe:

 

Wij werkten driftig dag en nacht;

 

allengs, door de overspanning moê,

 

verkwijnde ons hert, bezweek onz' kracht.

 

Wij werkten stâag,

 

maar traag, zeer traag,

 

soms zonder voedsel in de maag;

 

daar klonk het ‘luijaards’ om ons henen,

 

en t' huis zat vrouw en kind te weenen.

 

 

 

Aan 't werken! roept men: wij zijn ziek,

 

wij worden oud en stram en stijf,

 

gelijk aan de uitgebrande wiek,

 

ook zonder sap in 't dorre lijf.

 

Ach, hoe 't ons heugt,

 

in onze jeugd

 

deed 't werken aan ons lichaam deugd;

 

ach, eer ons 't licht nu zal ontschieten,

 

laat ons een weinig rust genieten!

 

 

[p. 136]

 

Geen' ruste! roept eene ijzren stem,

 

mist brood of houdt de voet bij stek!

 

Heeft dan de nood zijn' wreede klem

 

zoo vast geklist om onzen nek?

 

neen, 't is de dorst

 

naar gond, de vorst

 

des dags, die wurgt onz' veege borst.

 

Gij, schrapers, wilt ge dank verwerven,

 

doet ons niet traag, maar seffens sterven.