Gedichten 1861-62

[p. 185]

Volk en land.

[p. 186]

 

Juweelen sieren niet den man,

 

noch kransen geurig en zwaar;

 

hem smukken riekende zalven niet

 

gewreven door 't machtig haar.

 

Des mannes tooisel is het woord,

 

de rede krachtig en klaar,

 

ant de ijdle pracht vervliegt als rook,

 

de rede blijft immer daar.

 

Uit de spreuken des Bartricharis.

[p. 187]

Mijne Drievuldigheid.

Vaderland, het volk en 't liefken

zijn de schoone drij,

die in mijne zinnen spelen,
die mijn herte kunnen streelen
waar ik immer zal van kwelen

liêkens gul en vrij.

t Vaderland hel volk en 't liefken

zijn mijn' schoone drij.

[p. 188]

 

't Vaderland, het dierbaar Vlaandren!

 

noem mij eene streek,

 

waar de jongens sterker bloeijen,

 

waar de meisjens reiner gloeijen,

 

waar de kunsten blijven sproeijen

 

als een' frissche beek.

 

't Vaderland, het dierbaar Vlaandren,

 

noem mij zoo een' streek?

 

 

 

't Volk, het volk door gansch de wereld,

 

min ik overal.

 

't Moet, eilaas, zoo veel toch lijden,

 

tegen dwang en armoê strijden;

 

kon mijn deuntjen 't volk verblijden;

 

'k zong met luid geschal:

 

'k min u, volk, door gansch de wereld,

 

'k min u overal.

 

 

[p. 189]

 

Niemand kent mijn aardig liefken,

 

niemand dan mijn hert.

 

Heeft haar mond mij soms bedrogen,

 

hare blauwe schelmenoogen

 

hebben mij steeds opgetogen.

 

als ik leed aan smert.

 

Niemand kent mijn aardig liefken,

 

niemand dan mijn hert.