Gedichten 1861-62

[p. 190]

Op de Heide.

De heì, de dorre heide,
besprankeld met het warme bloed
gestort door haat en vorstenwoed',
ligt, als een' bedauwde weide,

te vonklen in den zonnegloed.

Een strijder ligt te sterven
een adelaar zit op zijn hoofd
te wachten op het bloedig ooft,
dat hij zal spoedig erven
als 's jonglings ziel is uitgedoofd.

[p. t.o. 190]

Een strijder ligt te sterven.

[p. 191]

 

‘O, adelaar, mijn broeder,

 

zoo spreekt de strijder kalm en luid,

 

“pik mijne brandende oogen uit,

 

en drang één bij mijne moeder

 

en draag één bij mijne bruid.”

 

 

 

“Zeg, moeder, uw zoon is henen

 

waar men geen' moeder meer en vindt,

 

daarom is hij nu stokkeblind.

 

Zeg, liefken, hij is verdwenen,

 

dien gij zoo hebt bemind.”

 

 

 

Zijn' moeder is nu de aarde,

 

zijn liefken is de sombre dood,

 

die hem aan haren boezem sloot;

 

de heî is nu zijn' gaarde,

 

zij glinstert van bloemekens rood.’

 

 

[p. 192]

 

De heî, de dorre heide,

 

besprankeld met het warme bloed

 

gestort door haat en vorstenwoed',

 

ligt, als een' bedauwde weide,

 

te vonklen in den zonnegloed.