Gedichten 1861-62

[p. 211]

Een nieuw lied.

Er is zooveel nu reeds gezongen
van wangen blozend als een' kriek,
van oogen die tot minne dwongen,
van meisjens zuiver als een bliek,
van bloemen die zoo geurig bloeijen,
van weiden, vogels, beeken, groen,
van al wat rijmt op gloeijen, vloeijen
en 't gene 't hert plezier kan doen.

[p. 212]

 

Een andre tijd is nu gekomen,

 

een tijd van ijzer en van haat,

 

men spot met al wie zit te droomen

 

en de oogen sluit voor 't helsche kwaad.

 

Nu moet men 't teêr gerijmel laten,

 

iets ernstigs wordt er nu gevergd,

 

iets dat het vlaamsche volk leert haten

 

al 't geen zijne eedle goedheid tergt.

 

 

 

De drift is aan ons volk gegeven

 

gelijk aan de aard' de scheppingskracht,

 

welaan, nu in zijn hert gedreven

 

den haat voor al wie 't slecht betracht.

 

Ons volk zal eeuwig 't recht beminnen,

 

vereeren wat is schoon en goed,

 

het leere thands ook 't kwaad verwinnen,

 

verwerpen wat hem lijden doet.